JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="ömr-ü diyar" data-source="post: 11517" data-attributes="member: 376">Şems-i Tebrîzî hazretleri güzel halleri ve kerâmetleri ile meşhûr oldu. Sirâceddîn anlatır: "Kış mevsiminin ortasıydı. Bir kimse bahçesine gül  dikmişti. Bunu Şems-i Tebrîzî'nin bulunduğu bir mecliste; "Efendim! Ben  bu günlerde bahçeye gül ağacı diktim. Acaba tutup gül verir mi? Yoksa  emeğim boşa mı gider?" diye sordu. Bu kimsenin tereddütlü hâlini gören  Şems-i Tebrîzî; "Cenâb-ı Hak isterse, böyle sebepsiz de yaratır."  derken, hırkasının altından bir demet gül çıkardı. Orada bulunan bizler  bu kerâmeti görünce, hayretimizden şaşırıp kaldık." Sultânın bir oğlu vardı. Çok yiğit ve yakışıklı idi. Fakat bir şeyi  hemen ezberleyemez çok kısa zamanda da unuturdu. Hocaları, onun  unutkanlığından usanmışlardı. Babası bir gün Şems-i Tebrîzî'nin huzûruna  gelip, oğlunun durumunu anlattı ve himmetini istirhâm edip, Kur'ân-ı  kerîm öğretmesini istedi. Şems-i Tebrîzî de kabûl buyurup; "İnşâallah  her gün Kur'ân-ı kerîmin bir cüzünü (yirmi sahife) ezberler." dedi.  Orada bulunanlar, bu söze şaşırdılar. Ertesi günden îtibâren, çocuk  derse gelmeye başladı ve her gün yirmi sahife ezberledi. Bir ayda  Kur'ân-ı kerîmin tamâmını ezberlemiş oldu. Şems-i Tebrîzî hazretleri ile Mevlânâ, mehtaplı bir gecede medresenin  damında oturmuş sohbet ediyorlardı. Bir ara Şems, etrâfına bir göz  gezdirerek; "Hiçbir pencereden ışık görünmüyor, herkes ölü gibi yatıyor.  Keşke uyanık olsalar da, âhiret için birazcık çalışıp, kıyâmet gününde  güç durumda kalmasalar. Yoksa bu hâlleriyle ölüden farkları yok." dedi.  Bunun üzerine Mevlânâ hemen ellerini kaldırıp; "Yâ Rabbî! Şems-i Tebrîzî  hazretlerinin hürmetine bu uykuda ölü gibi yatan kullarını uyandır!"  diye duâ etti.Duânın akabinde, gökyüzünde bir anda bulutlar toplanmaya,  şimşekler çakmaya ve gök gürlemeye başladı. Bu şiddetli gürültülerden  uyuyan herkes uyandı. Yakın evlerden "Allah!Allah!" sesleri gelmeye  başladı. Bir müddet bu sesleri dinlediler ve Şems; "İnsanların,  Rabbimizin hıfz-u emânında (korumasında) olabilmeleri için, âlim, kâmil  bir rehbere ihtiyaçları vardır. Ancak böyle bir rehbere kavuşanlar, yer  ve gök âfetlerinden, maddî ve mânevî bütün zararlardan korunabilirler.  Görüldü ki, şu insanların uykudan uyanıp "Allah! Allah!" demeleri, gök  gürlemesinden dolayıdır. Onun gibi, bu insanların hakîkî uykudan  uyanmaları, cenâb-ı Hakk'ın sevdiği bir âlimi veya velîsi sebebiyle  olmaktadır." buyurdu. Mevlânâ bir gün talebelerine, Şems-i Tebrîzî hazretlerinin  üstünlüklerinden, bâzı kerâmetlerinden ve onun üstün vasıflarından  bahsetti. Bunları işiten Sultan Veled şöyle anlatır; "Babam Mevlânâ,  Şems-i Tebrîzî'yi o kadar çok medhetti ki, hemen Şems'in huzûruna  koştum. Geldiğimi görünce; "Ey Behâeddîn! Baban Mevlânâ'nın hakkımda  söyledikleri doğrudur. Fakat, Mevlânâ'nın yanında bin tâne Şems, onun  yanında zerreler gibi kalır. Bunun için onu bırakıp da benim hizmetime  gelmek münâsib olmaz." buyurdu." Şems-i Tebrîzî hazretleri bir gün kalb gözüyle gayb âlemini seyrederken,  kırk bin talebesi olan evliyânın büyüklerinden birini gördü. Ellerini  açmış, büyük bir gönül kırıklığı içerisinde cenâb-ı Hakk'a; "Yâ Rabbî!  Yâ Rabbî!" diye duâ ediyordu. Öyle bir yalvarışı vardı ki, bütün rûhlar,  onunla birlik olmuşlar, "Yâ Rabbî! Yâ Rabbî!" diyorlardı. Şems-i  Tebrîzî de o anda cenâb-ı Hakk'a münâcaat edip, yalvardı. Bu sırada  yalvarışlarına cevap olarak; "İste ey Şems!Bütün dileklerin yerine  getirilecek." diyen bir ses işitti. Bunun üzerine Şems-iTebrîzî; "Yâ  Rabbî! Sana bütün rûhlarla birlikte"Yâ Rabbî! Yâ Rabbî!" diye yalvaran  bu velî kuluna ihsân eyle." dedi. Şems-i Tebrîzî hazretlerinin bu  şefâatiyle, o velî, derhal isteğine kavuştu. Mevlânâ Celâleddîn ileŞems-i Tebrîzî hazretlerinin zâhiri ve bâtınî  çalışmaları devam ederken, onların bu sohbetlerini hazmedemeyen ve  Mevlânâ'nın kendi aralarına katılmamasına üzülen bâzı kimseler, Şems-i  Tebrîzî hakkında uygun olmayan sözler söylemeye başladılar. Bu  söylentiler, Mevlânâ'nın kulağına kadar geldi. Diyorlardı ki: "Bu kimse  Konya'ya geleli, Mevlânâ bizi terk etti. Gece gündüz hep birbirleriyle  sohbet ediyorlar da, bizlere hiç iltifât göstermiyorlar. Yanlarına  kimseyi de koymuyorlar. Mevlânâ, Sultân-ül-ulemâ'nın oğlu olsun da,  Tebrîz'den gelen ve ne olduğu belli olmayan bu kimseye gönül bağlasın.  Onun için bize sırt çevirsin. Hiç Horasan toprağı ile (Mevlânâ  hazretlerinin memleketi) Tebrîz toprağı bir olur mu? Elbette Horasan  toprağı daha kıymetlidir." Bu söylentilere Mevlânâ; "Hiç toprağa îtibâr  olunur mu? Bir İstanbullu, bir Mekkeliye gâlip gelirse, Mekkelinin  İstanbulluya tâbi olması hiç ayıp sayılır mı?" diyerek cevap verdi.  Fakat söylentiler durmadı. Şems-i Tebrîzî hazretleri artık Konya'da  kalamıyacağını anladı. O çok kıymetli dostunu, o mübârek ahbâbını  bırakarak Şam'a gitti. Şems-i Tebrîzî hazretlerinin gitmesi Mevlânâ'yı çok üzdü. Günler  geçtikçe ayrılık acısına sabredemiyor, kendisinde tahammül edecek bir  hâl bırakmıyordu. Şems'in ayrılık hasreti ve muhabbeti ile yanıyordu.  "Şems! Şems!" diyerek ciğeri yakan kasîdeler söylüyor, göz yaşlarıyla  dolu yazdığı mektupları Şam'a, Şems-i Tebrîzî hazretlerine gönderiyordu.  Eğer bir kimse; "Şems-i Gördüm." diye yalan söylese, ona müjdelik  olarak üzerindeki elbisesini verirdi. Bir defâsında birisi; "Şems-i  Tebrîzî'yi Şam'da gördüm. Sıhhati yerindeydi." dedi. Mevlânâ, ona elinde  bulunan ne varsa hepsini verdi. Orada bulunanlardan biri; "O, Şems-i  Tebrîzî'yi görmedi. Yalan söylüyor" deyince, Mevlânâ da; "Ona verdiğim  bu elbiseler, sevdiğimin yalan haberinin müjdesidir. Onun hakîkî  haberini getirene canımı veririm." diye cevap verdi. Böylece aylar  geçti. Mevlanâ artık dayanamayacağını anlayınca, oğlu SultanVeled'i  Şam'a göndermeye karar verdi. Oğlunu çağırıp; "SüratleŞam'a varıp,  filanca hana gidersin. Şems-i Tebrîzî hazretlerinin o handa bir genç ile  sohbet ettiğini görürsün. O genci küçümseme sakın. O, Allahü teâlânın  sevdiği evliyânın kutuplarından biridir. Selâmımı ve duâ isteğimi  kendilerine bildir. İçinde bulunduğum şu vaziyetimi, hasretimi dile  getir. Buraya acele teşriflerini tarafımdan istirhâm et." dedi. Sultan  Veled, hemen hazırlıklarını tamamlayıp yola çıktı. Şam'da, babasının  târif ettiği handa, Şems-i Tebrîzî'yi bir gençle konuşuyor buldu. Durumu  dilinin döndüğü kadar anlattı.Konya'da bu hâdiseye sebeb olanların  tövbe ettiğini ve Mevlânâ'dan çok özürler dilediklerini de sözüne  ekledi. Bunun üzerine Şems-i Tebrîzî, Konya'ya tekrar gitmeye karar  verdi. Hemen yola çıktılar. Sultan Veled, Şems hazretlerini ata  bindirdi, kendisi de arkasında yaya olarak yürüyordu. Şems-i Tebrîzî,  Sultan Veled'in ata binmesi için ne kadar ısrâr ettiyse, o; "Sultânın  yanında hizmetçinin ata binmesi bizce yakışık almaz." diyerek ata  binmedi. Sultan Veled, Konya'ya yaklaştıklarında Mevlânâ'ya haberci  gönderip, Konya'ya girmek üzere olduklarını bildirdi. Mevlânâ hazretleri  müjdeyi getirene o kadar çok hediye verdi ki, o kimse zengin oldu.  Konya'da tellâllar bağırtılarak, Şems'in Konya'yı teşrif etmek üzere  olduğu bildirildi. Konya'da başta pâdişâh olmak üzere, ileri gelen  vezîrler, hâkimler, zenginler ve bütün halk yollara döküldü. Büyük bir  bayram havası içinde Şemseddîn Tebrîzî ile Sultan Veled göründüler.  Sultan Veled, atın yularından tutmuş, Şems de atın üzerinde, başı önünde  ağır ağır ilerliyorlardı. Bu muhteşem manzarayı seyredenler, büyük bir  heyecana kapıldılar. Mevlânâ koşarak ilerledi, atın dizginlerine  yapıştı. Göz göze geldiler. Şems'in attan inmesine yardım eden Mevlânâ,  üstâdının ellerinden sevinç gözyaşları arasında doya doya öptü. Bu arada  yanık sesli hâfızlar Kur'ân-ı kerîm okumaya başladılar. Herkes büyük  bir haz içinde Kur'ân-ı kerîmi dinledikten sonra, sıra ile Şems-i  Tebrîzî hazretlerinin ellerini öptüler. Sonra Mevlânâ'nın medresesine  geldiler. Şems-i Tebrîzî, Sultan Veled'in kendisine gösterdiği hürmeti  ve yaptığı hizmetleriMevlânâ'ya anlattı. Bundan çok memnun olduğunu  bildirerek; "Benim bir serim (başım) bir de sırrım vardır. Başımı sana  fedâ ettim. Sırrımı da oğlun Sultan Veled'e verdim. Eğer Sultan  Veled'in, bin yıl ömrü olsa da hepsini ibâdetle geçirse, ona verdiğim  sırra, yâni evliyâlıkta yükselmesine sebeb olduğum derecelere  kavuşamaz." dedi. Mevlânâ Celâleddîn ile Şems-i Tebrîzî, eskisi gibi yine bir odaya  çekilip sohbete başladılar. Hiç dışarı çıkmadan, yanlarına oğlundan  başka kimseyi sokmadan, mânevî bir âlemde ilerlemeye başladılar. Halk,  Şems gelince Mevlânâ'nın sâkinleşeceğini, aralarına katılıp, kendilerine  nasîhat edeceğini, sohbetlerinden istifâde edeceklerini ümîd  ederlerken, tam tersine, eskisinden daha fazla Şems'e bağlandığını ve  muhabbetinin ziyâdeleştiğini gördüler. Şems-i Tebrîzî hazretleri,Mevlânâ'yı velîlik makamlarının en yüksek  derecelerine çıkarmak için elinden gelen bütün tedbirlere başvuruyor,  her türlü riyâzet ve mücâhedeyi yaptırıyordu. Günler bu şekilde devâm  ederken, halk, Mevlânâ'nın hiç görünmemesinden dolayı Şems'e kızmaya  başladı. Bir gün bu söylenenleri Şems-i Tebrîzî işitince, Sultan  Veled'e; "Ey Veled!Hakkımda yine sû-i zan etmeye başladılar. Beni  Mevlânâ'dan ayırmak için, söz birliği etmişler. Bu seferki ayrılığımın  acısı çok derin olacak!" dedi. 1247 senesi Aralık ayının beşine rastlayan Perşembe gecesiydi. Mevlâna  ile Şems hazretleri yine odalarında sohbet ediyorlar, Allahü teâlânın  muhabbetinden ve çeşitli velîlik makamlarından anlatıyorlardı. Bir ara  kapı çalındı ve Şems hazretlerini dışarı çağırdılar. Şems-i Tebrîzî,  Mevlânâ'ya; "Beni katletmek için çağırıyorlar." dedi ve dışarı çıktı.  Dışarda bir grup kimse, bir anda üzerine hücûm ettiler. Şems-i Tebrîzî  hazretlerinin "Allah!" diyen sesi duyuldu. Mevlânâ hemen dışarı çıktı,  fakat hiç kimse yoktu. Yerde kan lekeleri vardı. Derhal oğlu Sultan  Veled'i uyandırıp, durumun tetkîkini istedi. Yapılan bütün  araştırmalarda Şems-i Tebrîzî hazretlerinin mübârek cesedini  bulamadılar. Bu cinâyeti işleyenler yedi kişi idi. İçlerinde,  Mevlânâ'nın oğlu Alâeddîn de vardı.Yedisi de kısa bir süre sonra çeşitli  belâlara yakalanarak öldüler. Bir gece Sultan Veled, rüyâsında Şems-i  Tebrîzî'nin cesedinin bir kuyuya atıldığını gördü. Şems-i Tebrîzî  hazretleri ona; "Ben falan yerdeki kuyudayım. Beni buradan alıp  defneyleyin." buyurdu. Sultan Veled uyanınca, yanına en yakın  dostlarından birkaçını alarak, gördüğü kuyuya gittiler. Cesed hiç  bozulmamıştı. Bulunduğu yerden alıp cenâze hizmetlerini gördüler ve  Mevlânâ'nın medresesine defnettiler.</blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır