JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Elifgül" data-source="post: 44309" data-attributes="member: 1043"><img src="https://img167.imageshack.us/img167/4169/glmzf0.png" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /> Neden sanki, neden öyle sert çıkmıştı sesi? Neden daha bir tatlılıkla, yumuşacık: -Kırmızı gömleğin kirli şekerciğim. Yıkayamadım. Maviyi giyiver. Hem çok yakışıyor sana, dememişti de: -Üff!... Şart mı bugün kırmızıyı giymen? Al şu maviyi giyiver işte!, demişti öyle aksi, nalet bir edayla. O da fırlatıp atmıştı mavi gömleği. Bütün gün içi içini yemişti. Sözde çalışmıştı ama… İşte öylesine… Bu  ara çok yoğundu. Akşama kadar soluk almadan çalışıyordu. Üstelik  sorumluluğu ağırdı. Bu yüzden de aksiydi, sinirli ve tahammülsüz… Ama  gene de bunca ters,aksi davranmasını mazur gösterecek bir neden  değildi.. Akşamı zor etti. Koşar gibi bürodan çıktı ve çiçekçi dükkânında aldı soluğu. Çiçekçi: “Bu  da neyin nesi acep? Haydi kırmızı gül olsa neyse ne de…” diye düşünüp,  tek bir beyaz gül goncasını itinayla sarıp sarmalarken, genç kadın  dudaklarını ısırıyor tavana bakıp “Ya sabır!” çekiyordu. Erken  gitmek istiyordu bugün eve. Kocası gelmeden evde olmalıydı. Ama sanki  her şey, herkes onu geciktirmek için elbirliği etmişti… Kâh şişman mı  şişman bir adam rastlıyordu önüne, “Hasan evde mi, Hüseyin köyde mi?”  hesabı aheste beste yürüyen; kâh annesiyle yürüyen minicik bir çocuğun  adımlarına uydurmak zorunda kalıyordu ayaklarını. Önündekileri  durmadan sağlıyor, soluyor, karşıdan gelenlerle çarpışmasına ramak  kalıyordu. Vapur daha iyice yanaşmadan, palamarlar doğru düzgün  bağlanmadan atladı iskeleye. Acelesi vardı, acelesi! Nihayet  evdeydi işte! Aynı telâşla yatak odasına daldı. Üstündekileri  çıkarmadan hemen gül paketini açmaya koyuldu. Aman Allah! Çiçekçi de ne  çok iğne doldurmuştu öyle!.. İğne yastığı gibiydi mübarek. Ay!...  İğnenin biri parmağına batmıştı işte aceleden. Canı yandı, parmağı  kanadı ama aldıran kim? Gülü  jelatininden çıkardı ve karyolanın ayak ucundaki alçak masanın  üzerindeki vazoya koymak istedi. Ama… O da ne? Vazoda tıpkı elindeki gül  gibi bir gül vardı,bembeyaz. Gergin yüzü gevşedi. Bir sıcacık, bir tatlı gülümseme kesiliverdi. Ne güzel, ne hoştu!... O  vazo…. Evet evet o vazo, bağışlanma yeri, özür dileme bölgesiydi onlar  için. Taa baştan kararlaştırmışlardı bunu. Zira ikisi de aşırı alıngan,  hassas, duygulu ve çekingendi…Ve ikisi de pire için yorgan yakacak  türünden “Ya hep, ya hiç!” makulesinden…Böyle tatsız, incitici bir şey  geçince aralarında, özür dilemek, bağışlanmak isteyen oraya bir beyaz  gül koyuyordu. O gül: -Bütün suç bende, demekti. Özür dilerim, bağışla beni! şte  böylece hiç burukluk, ukde kalmıyordu içlerinde. “Lâfa nasıl başlasam?”  diye düşünmeye, uygun sözcükleri bulmak için kıvranıp durmaya ve de kem  küm etmeye lüzum kalmadan, söylenmek istenen bütün sözler için zemin  hazırlıyor, bir gül kokulu girizgâh yapıyordu minik gonca. Sonrası öyle  kolay, kendiliğinden geliveriyordu ki… Elinde  gül, öylece dalmışken bir el uzandı ve tuttu elini. Sıçradı birden, boş  bulunup. Kocasıydı. Sabahleyin fırlatıp attığı mavi gömleği giymişti.  Çekingen, mahçup gülümserken: -Parmağın kanıyor. Gel kolonya koyalım, dedi. -Bütün suç benimdi, dedi genç kadın. Öyle ters, aksi konuşmamalıydım. -Benimdi,  dedi adam sakin. Sen çok çalışıyor, çok yoruluyorsun bu ara.  Fırlatmamalıydım gömleği öyle… Zaten gülün de bana hak veriyor, bak!  Sadece beyaz gül özür diler. Oysa seninki… -Ama, diye itiraz edecek oldu genç kadın. Sonra… Güle bakınca susmak zorunda kaldı. Parmağından damlayan kan, kırmızı izler bırakmıştı gülün bembeyaz yanaklarında. Belma Aksun</blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır