- Katılım
- 26 Temmuz 2011
- Mesajlar
- 19,432
- Tepkime puanı
- 185
Hayatta yalnızca hüznün ve kederin, kahkahanın ve neşenin olmadığını anladım..
Yalnızca birini tercih etmek de çok iyi bir ahvâl değilmiş, sonradan da bunu da anladım ...
Sonra ansızın yalnızlık geldi aklıma, apansız..
Mü'min bu duyguyu bilir mi, bilmiş mi yaşamış mı, yaşar mı diye sorguladım.
Evet belki ansızın akla gelir, belki apansız hissedilebilir de lâkin mü'min yalnız değildir, olamazdır ve yoktur da böyle bir keyfiyeti...
Kimi zaman bittiğimize, içimizde bitip giden bir şeylerin var olduğuna inandırırız kendimizi...
Unutuyoruz; bir müslüman, bir mü'min hiçbir zaman bitmez, umutsuzluğa kapılamaz, yalnız kalamaz.
O var, Allah(C.C) var, O'na ait inançlarımız var..
Fahr'i Kâinatı, Sahabeleri, Halifeleri, Hz. Bilâl'i, Zamanın Hanımlarını, Hz. Hatice'yi, Mus'ab Bin Umeyr'i, Hz. Ömer'i, Hz. Hamza'yı unutuyoruz ! Onlar hiç bitmişler mi? Elbette ki onlardan eksik yanlarımız çok ama aynı ümmetin inananlarıyız, nasıl oluyor ki hemen bitebiliyoruz?
Kim oluyoruz ki hemen ümitsizliğe, yalnızlığa itiyoruz kendimizi?
Her insan seçtiği yolda yürür, kendi sonuna ve sonsuzluğuna doğru..
Yaşam öykümüzü sonradan düzeltemeyiz belki, aksine onunla yaşamak zorundayız fakat kendimizi düzeltebiliriz.
İşe buradan, yani aklı düzeltmekten başlasak, ne dersiniz? Ya da en iyisi yaşanmış her şeyi unutmak sanırım...
Her anı, her heyecanı, her kederi, her olayı, her yıkımı, her gülüşü, her yüreği, her paylaşılanıı, her varım diyeni, her masalı, her her bakışı, her gözleri.. En kolayı budur çünkü !
Birileri olmalı sonra hayatımızda! İstesek de yüreğimizden koparıp atamayacağımız..
Nefes almamızı kolaylaştıran.. İçimizi ısıtan ve titreten..
Aynı gözlerle ve inançla baktığımız.. ' Yaşamak güzel iş ! ' dedirten..
Hayatta sadece hüznün ve kederin; kahkanın ve neşenin olmadığını anlatan.. Ümitle bakmayı bilen.. Sevgiyi ve sevmeyi bilen.. O'nu bilen ve O'na inanan..
Ne yapmalı, kederiyle ve neşesiyle parlatmalı mı hayatı yoksa unutmalı mı yaşanmış her şeyi ve herkesi?
Kalıp savaşmalı mı, kaçıp gitmeli mi ardına dahi bakmadan ?
Bazen kendi gölgene basar sendeleriz...
Issız sokaklarda bir karayel eser, üşütür, yalnızlığımızı yüzümüze vurur.
Çıkar gelir pişmanlıklar en zayıf anımızda, boğazımızda yıllanır bir düğüm..
Bir ses vardır, çözer her şeyi duyamazsın..
Bir ses vardır, beklediğin..
Bir ses vardır, ömründen ömür verdiğin..:
Bir ses vardır, duyup da aslında duyamadığın..
Geceleri çocuklarının üzerini örten babaları düşündüm,
babasının kucağında ölen çocukları düşündüm..
bebeğini emzirirken vurulan anneleri düşündüm..
velhâsıl anneleri, babaları ve çocukları düşündüm,
üşüdüm ..
İnancımız yüreğimizdeyse eğer, damarlarımızda yürür. Vücudumuza tesir eder..
Akıttığımız gözyaşları da buna delalet olmalı işte.
Rabbim ehil bildiğimiz rotamızdan ayırmasın, daha iyi işler için yol almayı nasib eylesin inşaAllah...
Öyle sevgiler tanıdım ki, dar vakitler insanların birbirlerini tanımalarına engel oluşturduysa da, Güzel Allah'ım o sevgiyi içlerine, kalplerine nakşetmekte...
Aslında Rabbimin bize sunduğu bir lütuf bu, bir armağan.. Zaten yeryüzünde en değerli olan zaman değil mi, en dar vakitler?
Gecenin sessizliğine aldanıyor insan.. Yeise kapılmadan.. Mü'mine yakışır vaziyette..
Düşünüyorum da mesela ; güneşin doğuşu ve ışıkları daha bir farklı, hayat ve şartlar daha kolay sanki artık, aynı gözlerle baktığınız, birlikte nefes aldığınız birileri daha çok, hava daha normal şartlarda, hayallerimiz mevcut, tüm uzuvlarımızla
Allah'ı zikredebiliyoruz aynı ahenkte..
Arada kilometrelerde olsa, bedenlerde ayrı olsa ama yürek aynı yol için, aynı dava için atıyorsa..
İşte buna şükretmeli insan..
Hâlâ varsa böyle kardeşleri.. İşte buna şükretmeli insan..
Alinti