JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Gönül sızım" data-source="post: 67763" data-attributes="member: 1049"><img src="https://www.islamiforumlar.net/rsmlrx/resim1/kirmizigul02.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" />Öyle aylar yıllar yaşarsınız ki, siz dertlerin üstüne çıkıp hedefinize doğru koşmanız gerekirken, dertler sizi esir alır. Gülmeyi unutursunuz. "Nasılsınız?" diyen dostlarınıza, tebessüm ederek "İyiyim" dersiniz. Oysa iyi değilsiniz, kan ağlıyorsunuz. Evet, Yaratana şikâyetiniz yok, ama mutsuzsunuz. Bir yerlerde bir şeyler eksiktir çünkü. Tipkı bazı şeylerin fazla olduğu gibi. Davetsiz dertlerin hiç gitmeyen misafirleriniz olması yetmiyormuş gibi, bir de ulaşmayı istediğiniz idealleriniz, ümitleriniz, hayattan beklentileriniz vardır. Derdin verdiği acı ve ıztıraptan ideallerinizi düşünemez hâle gelirsiniz. Hani mutlu bir gelecek istiyordunuz. Hani mesut bir yuva kuracaktınız. Hani iyi bir eğitim görmeyi plânlamıştınız. Hani çok kazanacaktınız, ev, araba alacaktınız. Hani neler neler yapmayı arzu ediyordunuz. Hayır! Onlar size çok uzakta artık. "Her türlü zevkten vazgeçtim, acılarım dinsin yeter" demeye başlarsınız. Acınızı yalnız çekersiniz. Can dostu sandığınız, derdinizi lütfen dinler. Zaten çoğu kimseye derdinizi açamazsınız bile. Açtıklarınız da fazla oralı olmaz. Çünkü, pek az kimse kötü gün dostudur. İnsanlar genelde güçlünün ve mutlunun yanındadır. Bunlar; bir isyan, bir şikâyet ve bir ümitsizlik tablosu değildir. Bir tesbit ve çare arayışıdır. Ve maksadımız, tabiî ki bir dizi çözüm önerileri sunmaktır. Farklı kimselerden çok farklı dertler işittim. Başı arşa değme kabiliyetinde olan dağ gibi yeteneklerin yollarını bir kaya parçasının kapattığını gördüm. Deryayı yutacak insanların bir dereyi aşmakta zorlandığına şahit oldum. Sorunlar anaforunda bocalayan nice gencin ağladığını duydum. Övünerek andığımız aile yapımızın geçimsizlik problemiyle çatırdadığını biliyorum. Derdini yalnız çeken nice insanın gözyaşına ortak olmak istiyorum. Derdi verene değil, çözümsüzlüğe isyan ediyorum. Aşılamayacak bir engel, çözülemeyecek bir problem tanımıyorum. Her derdin devası, her borcun edası, her hastalığın şifası vardır diyorum. Hiçbir şey çözümsüz değildir. Ağlamak yerine, derdin çaresinde yoğunlaşacağız. "Hiçbir dert yoktur ki, devası yaratılmamış olsun" demiyor mu Hz Muhammed sav.. Bir şeyler değişiyor mu yoksa zamanla değişen biz miyiz? Ruhumu aydınlatmak yerine karartan bu yağmur da niye? Anlam veremiyorum gerçekten! Bu hüznüme, aklıma rağmen söz geçmeyen ruhuma, acılarımın nedenini bile bilmeden acı çekiyorum. Her gece kabuslarımdan sonra uyandığımda ağlıyorum. Yaşananları ne kadar unuttuk desek de aslında unutmadığımızı rüyalarımız söylüyor. Hala kendimi anlamaya çalışıyorum... Bilinçaltımı çözmeye çalışıyorum. Çünkü biliyorum ki sonuca bununla varabilirim. Çünkü biliyorum ki bana yardım edecek kişi sadece "kendim'im" ...Sevebilmeliyim kendimi... Seviyorumda... Sadece iyi yönlerimle değil, kötü yönlerimi de görebilmeli, hatalarımla anlayabilmeliyim. Sağ elimi, sol elimle tutup ayağa kaldırmalıyım gittikçe dibe vuran beni. Ama şunu da biliyorum ki, dibe vurmadan gerçeği göremeyeceğim. Acıyla yoğrulacağım, sabırla büyüteceğim kendimi. Bazen bir dakika sana 25 yıllık tecrübeyi verebilir. Yaşadığım bir dakikayı kaçırmayacağım. Etrafıma, aileme, arkadaşlarıma ya da sevdiğime sarılmadan önce ilk kendime sarılacağım. Güne başlarken şükran duyacağım ve kulaklarımı kendime açacağım. Susturmayacağım içimde yaşayan çocuğu... Özgür olabilmeli o. Olabilmeli ki hayatta zevk alabilmeliyim. Şunu da çok iyi biliyorum ki; kendime düşman, kendimin düşmanı da yine benim. Susturabilmeliyim egomu... Konuşmamalı o... Hiç hayra çalışmaz bilirim. O konuştukça küçük çocuğu kandırır ve bana yine oyun oynar zihnim.Bizim duvarlarımız zihinlerimiz. Sonsuz mutluluğa koşamadığımız, demir parmaklıklarla bize engel olan korkularımız... Nede çok korkularımız var. Kabul etmekten bile korkuyoruz... Artık zamanla anladığım bir şey var... Ben hiç bir şey bilmiyorum. Nasıl bir duygudur ki bir insanoğlunu bilinmeze atmak ve bunu öğrenmesini izlemek. Görürsün ki öğrenmek acı ile olur. Bir coçuk bile eli yandıktan sonra anlar ki soba sıcaktır...</blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün 3 rekat olan son namazı nedir?