- Katılım
- 2 Eylül 2011
- Mesajlar
- 3,872
- Tepkime puanı
- 37
Dudaklarımda dünden kalan bir hüznün öyküsü
Gözlerim kan çanağı yorgun, umutsuz
Dizlerimde bile hayır yok artık
Gel desen hani belki gelemem kalıveririm olduğum yerde
Belki de dikili dururum bir ağacın gölgesinde
Yada bir sonbahar yaprağının ezikliğinde
Hani diyorlar en güzel şeyler en zor olanlardır diye
Evet haklılar sevdiğim
Ben bu aşk yolunda en zorunu seçmiştim
Yoluma taşları bile ben dizmiştim
Hani yıllara meydan okuyacaktı güzelliğim
Hani gün geçtikçe artacaktı bendeki benliğin
Hani ben yıkılmazdım ,yıkılmalar bana göre değildi
Hani ağlamak bana yakışmazdı
Hani sabahlara kadar ağlamazdım
Olmadı yapamadım kayan göz yaşımdı onu bile tutamadım
Ne yıllara meydan okuyabildim bu yorgun halimle
Nede benliğin bana yetti sen gidince
Şimdi gözlerim o hep baktığım tavanda
Duvarlarının rengi bile değişmiş ben baktıkça
Birkaç ezik, birkaç kırık oluşmuş kenarlarında
O bile yıllara meydan okuyamamış ki ben okuyabileyim
Ama sen hep aynısın gördüğüm gibi yada göründüğün gibi
Ne yıllara acılarını kattın nede yıllar senden acılarını istedi
Sen hep aynı kaldın bense hep bir yanım yarım kaldım
Sevmediğim o istasyon duraklarında bile şimdi yalnızlığım yatıyor
Her gelen vagona bir acı daha yüklüyor
Acılar gidiyor gitmesine de
Yıllarımda gidiyor her vagonun ardı sıra
Giden ben den değil sanki senden gidiyor
Ya da ben her vagona acı diye seni yüklüyorum
Evet galiba yaşlanıyorum sevdiğim
Ara sıra gözüm takılıyor pas tutmuş raylara
Hani önüne geçsem görmeyecekler bile beni küçülüyorum öylece
Bir bir diziyorum taşlarımı yollara
Kırılsın, dağılsın yok olsunlar senle diye
Ama bakıyorum ki ben yok oluyorum yıllar beni ezdikçe
Şimdi saat gecenin kaçı bilmiyorum
Yollarım karanlık, yollarım çıkmaz bir sokak şimdi bana
Hani gel desen gelemem zaten karanlıklar yasak bana
Hani sen gelsen göremem belki ışıkların bile tuzak oldu bana
Yetişemem ,dokunamam, tutamam bile seni
Korkutmuyor bu yalnızlıklar artık beni
Gece bana dost ben geceye dost olmuşum iki satırda
Sen yoksun……..yoksun.!!.
Gözlerim kan çanağı yorgun, umutsuz
Dizlerimde bile hayır yok artık
Gel desen hani belki gelemem kalıveririm olduğum yerde
Belki de dikili dururum bir ağacın gölgesinde
Yada bir sonbahar yaprağının ezikliğinde
Hani diyorlar en güzel şeyler en zor olanlardır diye
Evet haklılar sevdiğim
Ben bu aşk yolunda en zorunu seçmiştim
Yoluma taşları bile ben dizmiştim
Hani yıllara meydan okuyacaktı güzelliğim
Hani gün geçtikçe artacaktı bendeki benliğin
Hani ben yıkılmazdım ,yıkılmalar bana göre değildi
Hani ağlamak bana yakışmazdı
Hani sabahlara kadar ağlamazdım
Olmadı yapamadım kayan göz yaşımdı onu bile tutamadım
Ne yıllara meydan okuyabildim bu yorgun halimle
Nede benliğin bana yetti sen gidince
Şimdi gözlerim o hep baktığım tavanda
Duvarlarının rengi bile değişmiş ben baktıkça
Birkaç ezik, birkaç kırık oluşmuş kenarlarında
O bile yıllara meydan okuyamamış ki ben okuyabileyim
Ama sen hep aynısın gördüğüm gibi yada göründüğün gibi
Ne yıllara acılarını kattın nede yıllar senden acılarını istedi
Sen hep aynı kaldın bense hep bir yanım yarım kaldım
Sevmediğim o istasyon duraklarında bile şimdi yalnızlığım yatıyor
Her gelen vagona bir acı daha yüklüyor
Acılar gidiyor gitmesine de
Yıllarımda gidiyor her vagonun ardı sıra
Giden ben den değil sanki senden gidiyor
Ya da ben her vagona acı diye seni yüklüyorum
Evet galiba yaşlanıyorum sevdiğim
Ara sıra gözüm takılıyor pas tutmuş raylara
Hani önüne geçsem görmeyecekler bile beni küçülüyorum öylece
Bir bir diziyorum taşlarımı yollara
Kırılsın, dağılsın yok olsunlar senle diye
Ama bakıyorum ki ben yok oluyorum yıllar beni ezdikçe
Şimdi saat gecenin kaçı bilmiyorum
Yollarım karanlık, yollarım çıkmaz bir sokak şimdi bana
Hani gel desen gelemem zaten karanlıklar yasak bana
Hani sen gelsen göremem belki ışıkların bile tuzak oldu bana
Yetişemem ,dokunamam, tutamam bile seni
Korkutmuyor bu yalnızlıklar artık beni
Gece bana dost ben geceye dost olmuşum iki satırda
Sen yoksun……..yoksun.!!.