JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="elifgibi" data-source="post: 15293" data-attributes="member: 149">                                 <img src="https://www.islamiforumlar.net/resim/images4/canakkale.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /> Kıştan  yeni çıkmış ıslak ve bereketli toprak, ilkbahar güneşine göğsünü açmış,  bağrında hayatla ilgili ne var ne yoksa hepsini ortaya dökmeye  hazırlanırken, Çanakkale’de nice civanlar daha ölmeden diri diri mezara  konuyordu. Bahar,  dallarda çiçek çiçek gülerken, analar, kınalı kuzularına, kızlar,  gelinler sevgililerine ağlıyordu. Baharın geleneğine uyarak kuşlar,  doğacak yavruları için yuvalar yaparken, Çanakkale’de her gün yuvalar  yıkılıyor, yavrular yetim kalıyordu. Mum ışığında, kandil ışığında cephedeki evlatlarına elbise dikiyor, çorap örüyordu, yüreği yanık bacılar, analar. Anadolu fakirdi. Kahraman  Mehmetçikler, kazma, kürek gibi en basit malzemeleri bile geceleri  düşmana baskın yaparak temin edebiliyor, geceleri siperlerde örtüsüz  yatıyor, kum torbalarından elbise dikiyorlardı. Gömleksiz göğüslerini siper ediyorlardı, hayasız akınlara Yaralarını, yedeği olmayan gömleklerini yırtarak sarıyorlardı. Yokluk her tarafta kendini hissettiriyordu. Sığınak keresteleri, engel telleri, yıkılan, terk edilen köylerden, evlerden temin ediliyordu. Mehmetçik sadece düşmanla değil, sinek ordularıyla, yoklukla, salgın hastalıklarla, açlıkla da savaşıyordu. Lise  son sınıf öğrencileri bile cepheye koşuyor, On Beşliler’in, taze  bedenleri, papatyaların, gelinciklerin üstlerine düşüyordu. “Öleni  ölüyor… Üç dakikaya kadar öleceğini bildiği halde, en ufak bir çekinme  bile göstermeden; bilenlerin elinde Kur’an, bilmeyenlerin dilinde  Kelime-i Şahadet, sıralarını bekliyor ve Cennet’e girmeye  hazırlanıyorlardı.” Hücuma  kalkmadan önce siperlerde birbirleri ile helalleşiyor, sevdiklerinin  yemenilerini boyunlarına dolayarak şimşek hızıyla düşman saflarına  dalıyorlardı. Gezginci  kaleler denilen dev gemilerden devamlı salvo ateşleri yapılıyor, top  mermilerinin patlamasıyla göklere savrulan gövdeler, garip gölgeler  oluşturuyordu kanlı sırtlarda. Güneşler, Mehmet, diyerek batıyor, mehtap, akşamları mor bulutların arasından Mehmet, diye doğuyordu. Ve ateşi gittikçe yükselen bir cehenneme dönüyordu, Çanakkale. Bu durum, yardım istenecek durumdu. Ama böyle zor bir zamanda kimden yardım istenebilirdi? Kim yardıma gelirdi? Bütün bir Anadolu kadınıyla, erkeğiyle, askeriyle, komutanıyla tek yürek olmuş dualar ediyordu. “Ey  yerlerin ve göklerin Rabbi! Ey şu öten kuşun, şu gezen ve meleyen  koyunun, şu secde eden yeşil ekin ve otların, şu heybetli dağların  Halikı! Sen, bütün buraları bu millete verdin. Yine onlar da bırak!  Çünkü böyle güzel yerler ve şu nimetler, seni takdis ve senin yüceliğini  tasdik eden bu millete mahsustur.” Hele  Bir gün… Fransızlar amansız bir saldırıyla, siperlerimizi bir bir  geçmeye başlarlar. Çiğnenen sadece toprak değildir. O toprağı çiğneyerek  geçenler Mehmetçiklerin analarına, bacılarına, mabetlerine koşuyordu.  Namusa değecekti namahrem eli. Gelibolu geçilirse ne vatan kalırdı, ne de kitap. Sonrasını, Yüzbaşı Doktor Hikmet Arda anlatıyor; “Ben  yaralılarla uğraşırken bir anda etrafımızı Senegalli siyahî askerler  sardı. Sonumuzun geldiğini düşündüm. Askeri gücümüz bozulmuş, birliğimiz  dağılmış ve geri çekilmeye başlamıştık. Siperler ağır ağır boşalıyordu.  Bu ise büyük bir felaket demekti, çünkü Alçıtepe düşebilirdi. İşte  o anda, eşi vefat ettiği için on üç yaşındaki öksüz oğlu Emrullah da  hep yanında olan binbaşı Lütfi Bey, kılcını havaya kaldırarak gök gürler  gibi; “Yetiş ya Muhammed! Kitabın elden gidiyor ” diye bağırarak, düşman hatlarına doğru koştu. Bu  sesi duyan askerlerimiz yeniden toparlanıp Binbaşı’nın ardınca düşman  saflarına saldırdı. Kereviz Dere’yi “Allah! Allah!” nidaları,  Afrikalıların feryatları inletti. 2. Alay’ın askerleri bulutlar gibi denize doğru akıp gittiler. İşte o an Çanakkale harbi kazanıldı. Alçı Tepe kurtarıldı.” İşte o an… Bulutlar, süvari birlikleri gibi oradan oraya koşmakta, gökyüzünde yeşil kuşlar uçmaktadır. “Mehmetlerin ardında koca bir kâinat En üst düzeyde savaş alarmına geçmiştir.” Bulutlar sevkiyatta, rüzgârlar harp halindedir. Merhum  Necip Fazıl’ın Maraş müdafaası için dediği gibi; madde ruhun emrine  girmiş, kan, ateşi yutmuş, kemik, çeliğe direnmiş, şehitlerin ruhları  tunçtan duvar örmüştür, Çanakkale’de. Kaybetme kuşağında gelmiştir, zafer. Hem de milletçe çok ihtiyacımız olduğu bir zamanda. Yıllar var ki bütün cephelerde art ardına hep bozgunlar yaşıyor, hiç zafer yüzü görmüyorduk. Ve Çanakkale geçilemez. Çanakkale, daha henüz her şeyin bitmediğini gösteren bir umut meşalesi olur. Sadece Anadolu insanı değil, bütün dünya Müslümanları sevinç gözyaşları döker. Çanakkale Savaşı’ndan on üç yıl sonra 1928′de Osmanlının son devir âlimlerinden Cemal Öğüt Hoca, hacca gider. Mekke’den sonra Medine’ye de uğrar. On  yıl kadar önce bıraktığımız Medine mahzundur. Mor bulutlar çatılıdır  gökyüzünde. Çöl aslanı Fahreddin Paşa’nın İngilizlere esir giderken  gümüş parmaklığına yaslanıp; “Ya  Rasulullah! Ben seni korumak için gelmiştim ama beni de korumak sana  düştü” diyerek gözyaşları içinde bıraktığı mahzun türbenin emektar  türbedarı ise hala görevinin başındadır. Bu nur yüzlü türbedarın  Osmanlı’ya olan derin saygısı Cemal Hoca’nın dikkatini çeker. Bir  gün; “Sizde Osmanlı’ya karşı derin bir muhabbet görüyorum, bunun özel  bir sebebi var mı?”diye sorar. Nurani türbedar daldığı derin uykudan  uyanır gibi başını kaldırarak; “Allah ve Rasulü’nün sevgisi, Osmanlı’yı sevmemi gerektirir,”der. Hoca tatmin olmaz. Hoca bir sırrın varlığını fark ederek, ısrar eder. Türbedar; “1915′in hac mevsimi idi.” diye başlar söze. Ağır ağır, tane tane konuşur. Kelimeler bir alev topu gibi dökülür dudaklarından; “Çanakkale’de  kanlı savaşlar oluyordu. O yıl hacca gelenlerin içinde Hindistan  ulemâsından, âlim, zahit, keşfi açık bir Allah dostu da vardı. Bu zat sohbetlerinde ağlıyor, namazlarında ağlıyor, yolda yürürken ağlıyordu. Gece gündüz ağlıyordu. Nurani yüzü her daim mahzundu. Bir gün dayanamayıp sordum; “A  be efendim! Neden bu kadar ağlıyorsunuz, Güllerin Efendisi’nin  yanındasınız bu sizi sevindirmesi gerekmez mi? dedim. Dolu dolu gözlerle  yüzüme bakarak; ‘Ben  nice senelerin hasretiyle geldim buralara. Kâinat’ın Efendisi’nin  kokusunu, ruhaniyetini ta Hindistan’dan alırdım. Şimdi buralara geldim,  Efendim’in Kabr-i Şerifi başındayım, ama Hindistan’da aldığım feyiz ve  nuranîliği burada bulamadım. Bu ne hâldir, diye düşünüyorum, acaba bir  günah mı işledim, bir suçum mu var? Efendim benim üzerimden himmetini  çekti mi? Ya da Efendim, burada değil, burada olsa onu hisseder, onun  ruhaniyetinden bereketlenirdim. Bu hâl beni perişan etti…İşte  ızdırabımın sebebi budur.’ dedi. Hindistanlı bu Hak dostunun anlattıkları çok dokunmuştu bana. İçime bir ateş düştü. Rasulullah türbesinde olmayabilir miydi? Dikenli  bir yolda yürüyor gibi yaralanmıştı yüreğim. O gece sabaha karşı  rüyamda Güllerin Efendisi(s.a.v)’ i gördüm. Gül yüzü pek mahzundu.  Utancımdan gündüz konuştuğumuz konu hakkında bir şey soramadım. Ama O  (s.a.v.) buyurdular ki; “Evet, hissedilen doğrudur, çok zor durumda bulunan asker evlatlarımı yalnız bırakmaya gönlüm razı olmadı. Ben şimdi Medine’mde değilim, Çanakkale’deyim!” Harun Tokak – Yeni Şafak 14.03.2010                             </blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır