JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Ekrem" data-source="post: 64628" data-attributes="member: 3">İnsanın yaratılış hikmeti Önce genel anlamda varlıkların  yaratılış hikmetini, daha sonra has insanın yaratılış hikmetini ele  alırız. Bir açıdan varlıkları tasavvur ederek zihnimizde incelediğimizde  varlığı zatından kaynaklanan ve varlığı zatından kaynaklanmayan olmak  üzere iki tür varlığın varolduğu tasavvur edilir. Felsefede varlığı  kendi zatından kaynaklanan varlığa vacibül-vücud/zorunlu varlık,  varlığı zatından kaynaklanmayan varlığa da mümkünül-vücud/olanaklı  varlık denilmektedir. Zorunlu varlık varlığı kendi  zatından kaynaklanmaktadır. Yani vücud bulmak noktasında kendi zatından  başka farz edilen hiçbir şeye ihtiyaç duymuyor. Zatı tek başına tasavvur  edildiğinde var olmasının gerekli olduğu ve vücudu kendisinden selb  edilmesi tanakuza neden olan varlıktır. Başka bir değişle vücud  bağlamında başkasına borçlu olmayan varlıktır. Bu varlık türü bütün  kemal sıfatlarına sahiptir. Felsefi deyişle vacibül-vücud, bütün  cihetleriyle vaciptir. Yani zorunlu olan varlık bütün cihetleriyle  zorunludur, hiçbir cihette kendi zatından başka hiçbir şeye ihtiyaç  duymuyor. Başka bir deyişle bütün kemali sıfatlara sahip olma noktasında  mutlak bağımsızdır. Zira bir tek cihette kendisinden başka bir şeye  bağımlı olması, bağlı olduğu cihette muhtaçtır, dolayısıyla vacip  olamaz. Özetle varlığı zorunlu olan varlık var olma noktasında zorunlu  olduğu ve zatından başka hiçbir şeye ihtiyaç duymadığı gibi bütün cemali  ve celali sıfatlara sahip olma noktasında da zorunlu ve zatından başka  hiçbir şeye muhtaç değildir. Varlığı zatından kaynaklanmayan  ikinci varlık türü zatı itibarıyla her şeyden soyut olarak tek başına  tasavvur edildiğinde vücud bulma ve vücud bulmama bakımından musavi  derecededir. Yani zihinde tasavvur edilen bu şey dış âlemde vücud bulmak  için başka bir şeye muhtaç olduğu gibi, dış âlemde yok olması için de  başka bir şeye muhtaçtır. Başka bir deyişle hem varlığı başkasından  kaynaklanmaktadır hem yokluğu. Dolayısıyla bu türden olan varlık dış  âlemde vücud bulması mümkün olduğu halde, vücud bulmamış ise, illeti  vücud bulmasını istemediğindendir. Yani zatından değil, bilakis  başkasından kaynaklanmaktadır. Hakeza eğer dış âlemde vücud bulmuş ise,  illeti vücud bulmasını istediği içindir. Yani vücud nurundan yararlanma  kabiliyetine sahip olduğundan dolayı başkası tarafından kendisine vücud  bağışlanmış, oda vücud sahnesine çıkmıştır. Bu türden olan şeyler vücud  bulma noktasında kendisinden kaynaklanan bir cihetin varolduğu  anlaşıldığı gibi, başkasından kaynaklanan bir cihetin de varolduğu  anlaşılmaktadır. Kendisinden kaynaklanan cihet, onun olanaklı olması,  başkasından kaynaklanan cihet ise, başkasının istemesidir. Zira olanaklı  olmamış olsaydı var olamazdı. Aynı şekilde başkası onun var olmasını  istememiş olsaydı vücud bulması olanaklı olduğu halde var olamayacaktı.  Zira yokluğu istenilmişti.  Anlaşılan şu ki, ikinci türden olan  varlığın bağlı olduğu illet (özne) o kadar güçlüdür ki ikinci türden  olan varlık, onun varlığını irade ederse var, yokluğunu irade ederse yok  oluvermektedir. Bu denli güçlü olan şey yukarıda hakkında konuştuğumuz  birinci tür yani zorunlu varlık dışında başka bir varlık olamaz. Zira  mantıksal olarak düşünüldüğünde yukarıda farz edilen zorunlu varlık ve  olanaklı varlık dışında üçüncü bir tür varlık farz edilemez. Bu konu  hem mantıkta hem de felsefede ispatlanılarak özetle şöyle denilmektedir:  Özne ve yüklemden oluşan bir önermenin yüklemi, mevcud = varolma  olursa bu önerme ile yüklem arasındaki ilişki değerlendirildiğinde  yüklemde yer alan mevcudtur yüklemi özne için ya zorunludur ya  olanaklıdır. Zorunlu olması da iki yönlüdür. Ya onun müspet tarafı  zorunludur veya menfi tarafı zorunludur. Olanaklıya mümkünül-vücüd  veya olanaklı varlık. Zorunlunun birinci yönüne vacibül-vücüd ve  zorunlu varlık  zorunlunun ikinci yönüne mumteniül-vücüd ve olanaksız  varlık dinilmektedir. Mumteniül-vücud, vücud olmadığından dolayı  kendiliğinden konumuzun dışında kalır. Dolayısıyla diğer iki şık kalır.  birisi varlığı zorunlu olan varlıktır. Diğeri varlığı mümkün olan  varlıktır. Yani ya varlığı zatından kaynaklanan bir varlık türüdür veya  varlığını başkasından ödünç almış varlık türüdür. Dolayısıyla ikinci  türden olan varlık hem vücud bulma noktasında hem de yok olma noktasında  birinci türden olan varlığa yani vacibüll-vücuda bağlıdır. Yani  Allahın iradesine bağlıdır Allah varlığını irade ederse var yokluğunu  irade ederse yok oluverir. Bir şeyi dilediği zaman Onun emri ona sadece ol demektir (oda ) hemen oluverir. (Yasin 82). Şimdi sorulması gereken soru şudur;  vücud nurundan yararlanma kabiliyetine sahip olan bir şeye vücudu vermek  mi başta Cevad ve Rahman sıfatları olmak üzere tüm kemal sıfatlarına  sahip olan vacibül-vücud denilen varlığın makamına yakışır, yoksa  vücudu vermemek mı? Başka bir deyişle bir şey dış alemde varolma  kabiliyetini taşıdığı halde dış alemde vücud bulup vücud nurundan  yaralanması mı kemal sıfatlarından sayılmaktadır, yoksa vücud nurundan  mahrum bırakılması mı? Bu sorunun cevabını Varlık ve  yokluk kavramlarını birbiriyle mukayese ettiğimizde açığa çıkar. Şöyle  ki; bu iki kavram dikkatlice incelendiğinde vücut kavramı olumlu bir  anlam taşımakta, dolayısıyla kemal, yokluk kavramı olumsuz anlam  taşımakta, dolayısıyla noksanlıktır. Yukarıda da değindiği üzere hemen  hemen bütün filozoflar şer meselesini tahlil ederlerken şerrin bir nevi  yokluk anlamında olduğunu söylemişlerdir. Zira eğer bir eylem şer olarak  algılanıyorsa, bu o eylemin yok etme yönünde olduğundan dolayıdır. Bu  nedenle özetle şer yoklukla, hayır da varlıkla örtüşüyor. Mantıksal olarak yokluk şer ve  varlık kemal sıfatlarından sayılınca, zihinde tasavvur edilip dış âlemde  vücud bulma ve vücud bulmama noktasında eşit dereceye sahip olan bir  şeye vücud vermemek akla ters olduğu açıktır. Zira yokluk karanlığından  çıkma kabiliyetine sahip olan bir şeye vücud vermemek, öncelikle Cevat  ve Rahman sıfatları olmak üzere bütün kemal sıfatlarına sahip olan  vacibül-vücud denilen varlığın konumuna tersdir. Aynı zamanda  çelişkidir. Yani bütün kemal sıfatlarına sahip olan Allah, var olma  kabiliyetini taşıyıp tasavvur edilen her şeye vücud vererek yaratması,  vücud vermeyerek vücud nurundan mahrum bırakıp yaratmamasından daha  mantıklıdır. Aksi takdirde kemal sıfatlarına sahip değildir. Dolayısıyla  vücudtan yararlanma kabiliyetini taşıyıp tasavvur edilen her şeyin  yaratılması yaratılmamasından daha mantıklı olduğu gibi, hak taala  bazında düşünüldüğünde zatından kaynaklanan bir zorunluluktur. Bu  zorunluluk bir taraftan Allahın zatıyla, diğer taraftan da tasavvur  edilen şeyin kendi zatıyla irtibatlıdır. Allahın zatıyla irtibatlı olan  taraf, Onun Cevad ve Rahman olmak üzere tüm kemal sıfatlarına sahip  olmasıdır. Tasavvur edilen şeyle irtibatlı olan taraf da, onun vücuttan  yararlanma kabiliyetine sahip olmasıdır. Bu iki özellik bir arada  bulunduğu vakit vücuttan yararlanma kabiliyetine sahip olduğu halde  vücuttan mahrum bırakılması mantıksız olduğu gibi bir çelişkidir. Zira  bütün kemal sıtlarına sahip olan vacibul vücudu kabul edipte vücuda  ihtiyacı olanlara vücudu bağışlaması birbiriyle bağdaşmıyor. Bu nedenle  vücud bulma ve bulmama noktasında eşit dereceye sahip olup tasavvur  edilen her şeye vücudun verilmesi daha mantıklı olduğu gibi, kemalı  ifade eden bir zorunluluktur da. Şimdi insan denen varlığı  inceleyelim. İnsan yukarıda açıklanan varlık türlerinden hangi tür  varlıktandır? Varlığı kendi zatından kaynaklanıp kendi zatı dışında farz  edilen hiçbir şeye ihtiyaç duymayan vacibül-vücud ve zorunlu varlık  türünden bir varlık mıdır? Yoksa hem varlığı ve vücud bulma noktasında  hem yokluğu ve yok olma noktasında zatı dışında başka bir varlığa  muhtaç, dolayısıyla mümkünül-vücud ve olanaklı varlık türünden midir?   Yukarıda anlatıldığı gibi birinci türden olmuş olsa, zatı itibarıyla  zatı dışında farz edilen hiçbir şeye - ne vücud bulma noktasında ne de  vücudunu devam ettirme noktasında- ihtiyaç duymaması gerekirdi.  Ölmemesi, yatmaması, kalkmaması, çalışmaması, yememesi, içmemesi vb.  şeyleri yapmaması gerekirdi. İkinci tür varlıktan olmuş olsa, vücud  bulma noktasında başkasına ihtiyaç duyduğu gibi, vücudunu devam ettirme  noktasında da başkasına muhtaçtır. Var olan realite insan denen varlık  ikinci türden bir varlık olduğunu saptamaktadır. Yani insan varlık  noktasında olanaklı bir varlıktır. Vücud nurundan yararlanma  kabiliyetine sahip olduğu gibi, yokluk zulmeti ve karanlığında kalma  kabiliyetini de taşımaktadır. Dolayısıyla sadece vücud bulma ve yok olma  noktasında değil, bilakis varlığını sürdürme noktasında da başkasına  bağlıdır. Biz insanlar olarak madde aleminde yer aldığımız için insanı  şekillendiren iki boyuttan maddi boyutunun nelere bağlı olduğunu açık  bir şekilde his ediyoruz. Dolaysıyla gece gündüz demeden bedenimizin  bağlı olduğu maddi şeylerin arkasından koşuyoruz. Ama insanı teşkil eden  diğer meleküti boyutunun bağlı olduğu şeyi açık bir şekilde his  etmiyoruz. Bunun nedeni, bedensel ihtiyaçlarına fazladan dalıp ruhani  boyutundan gafil kalmasıdır. Başka bir deyişle insan maddi alemde  yaşadığı için maddesel ihtiyaçları pratik ama manevi ihtiyaçları ise  yetiseldir. Eğer insan, aklına danışır ve insanın bedensel boyutunun  bağlı olduğu nesneler hakkında bir değerlendirme yapıp tahlil ederse,  onların da insanın kendisi gibi ikinci tür varlıktan olduğunu,  dolaysıyla onların da insan gibi kendi zatları dışında nihayet  itibarıyla birinci tür varlığa borçlu olduğunu açık bir şekilde derk  edebilir. Her halükarda anlasak da anlamasak  da teveccüh etsek de etmesek de şu nokta kesindir ki insan denen varlık  olanaklı bir varlıktır. Yani vücuttan yararlanma kabiliyetine sahip  olduğu gibi yokluk karanlığında kalma kabiliyetine de sahiptir. Yani her  iki taraftan herhangi birisi fiiliyat bulunma noktasında birinci tür  yani vacibul-vücud denen varlığın istemesine bağlıdır. O hangi tarafı  istese o taraf gerçekleşir. Yokluğunu istese yok, varlığını istese  varlığı tahakkuk bulur. Şimdi asıl konuya ve asıl sorunun  cevabını bulma safhasına geldik. Vücud nurundan yararlanma kabiliyetine  sahip olan insan, yaratılmalımıdır, yaratılmamalı mıdır? Bir taraftan  vücud nurundan yararlanma kabiliyetine sahip bir şey söz konusudur.  Diğer taraftan cevad ve rahman başta olmak üzere bütün kemal sıfatlarına  sahip olan Vacibul-vücud denilen bir varlık söz konusurdur. Bu  varlığın konumuna yakışan şey nedir? Vücud nurundan yararlanma  kabiliyetine sahip olan şeye (insana) vücud vermesi midir? Yoksa onu,  yokluk karanlığında bırakması mıdır? Yukarıda da işaret edildiği gibi  varlık hayır, yokluk ise şer anlamında olduğu düşünüldüğünde, sorunun  cevabı açıktır. Yani insanın yaratılması bir zorunluluktur. Yani Allahı tanımlama ve onun  hikmeti bağlamında varlıkları tahlil ettiğimizde insan olmak üzere  mümkün olan bütün varlıkların yaratılması bir zorunlulıktur. Elbette  yanlış anlaşılmasın buradaki zorunluluk kemalı ifade eden zorunluluktur,  noksanlık ve güçzüzlüğü ifade eden zorunluluk değildir. Genel anlamda  zorunluluk ve mecburiyet iki kısımdır. Onun bir kısmı olumluluğu ve  kemalı, bir diğer kısmı ise olumsuz ve noksanlığı ifade eder. Zira  kemalı ifade eden zorunluluk Allahın zatının sahip olduğu kemaldan  kaynaklanmaktadır. Başka birisinin dayatması anlamında değildir.  Noksanlığı ve güçsülüğü ifade eden zorunluluk zatdan değil, başkasının  dayatması anlamındadır. Allahu talanın varlıkları yaratması başkası  tarafından mecbur kılındığı için değil, bilakis onun başta cevad ve  rahman olmak üzere bütün kemal sıfatlarına sahip olduğu içindir.  Dolayısıyla vücud nurundan yararlanma kabiliyetine sahip, insan olmak  üzere her şeye vücut vermesi bir gereklilik ve zorunluluktur. Ama bu  gereklilik ve zorunluluk başkası tarafından Allaha dayatılmış anlamında  değil, bilakis zatının mutlak ve tüm kemal sıfatlarına sahip oluşundan  kaynaklanılmaktadır. Zira bu zorunluluğun tersi yani vücud nurundan  yararlanma kabiliyetine sahip olan şeylere vücudun verilimemesi  noksanlıktır. Allahı, Allah olmaktan çıkarır. Çünkü var olan  kabiliyetleri fiiliyete geçirmemek noksanlıktır. Noksanlıkta Allahın  zatıyla bağdaşmıyor. Dolayısıyla vücud nurundan yararlanma kabiliyetine  sahip olan her şey, sahip olduğu kabiliyete uygun bir şeklde vücudun  verilmesi bir kemaldır, noksanlık değildir. Bu nedenle iradesiz olarak  yaratılma kabiliyetine sahip olan varlıklar iradesiz, iradeli olarak  yaratılma kabiliyetine sahip olanlarıda iradeli olarak yaratılması  gerekir. İrade kabiliyetine sahip olmayanları irade sahibi olarak  yaratılmasını temenni etmek akılsızlık olduğu gibi, irade sahibi  olanları da iradesiz olarak yaratılmasını temenni etmek akılsızlıktır.  Dolayısıyla neden taşlar iradeli ve neden insanlar iradesiz, neden  hayvanlar şuurlu ve neden insanlar şuursuz yaratılmadı? Şeklindeki  sorular aklın ve mantıkın çerçevesi dışında kalır. Sonuç olarak insanın yaratıliş  hikmeti, bir taraftan Allahın zatından kaynaklanmakta, bir taraftan da  insanın kendi zatından kaynaklanmaktadır. Allahın zatından  kaynaklanması, Onun mutlak ve bütün kemal sıfatlarına sahip bir varlık  olması, insanın zatından kaynaklanması da, onun vücud nurundan  yararlanma kabiliyetine sahip olmasıdır. Dolyasıyla insan niçin  yaratıldı sorusunun sorulmasının ne kadar yersiz olduğu açık bir şekilde  ortadadır. <img src="https://www.islamiforumlar.net/resim/images/okisareti.gif" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /> </blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün 3 rekat olan son namazı nedir?