JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Elifgül" data-source="post: 46567" data-attributes="member: 1043">İnşirâh! Yâ ALLAH(c.c)!!! Kalemin  ve kâğıdın kaldıramayacağı, harflerin ve imlânın taşıyamayacağı bir  dert var içimde. Çilenin ifadesine kalksam, mübalâğa ölü doğar  dudağımdan. Kelimeler tefritte çoğalırken ifratta can verir bütün  mânâlar. Ancak yine de yazının bedenine ihtiyacım var. Ruh, kara  mürekkebin ucunda şimdi… Keder, bütün zehirlerini sunuyor  kadehime. Endişe, tüm zerrelerime varasıya dek kemiriyor hücrelerimi.  Hüzünlerle örtülü gönül meclisimde sâkînin boynu bükük, peymânenin ateşi  sönük… Ne dökülen meyin lezzeti var damağımda, ne de inleyen neyin ezgisi kulağımda… Derûnumda bütün ifâdeler tarifsiz ve bütün tarifler ifâdesiz… Nereye baksam acı, sancı, gam… Gün  geçtikçe büyüyor kavgam. Âh ne yapsam? Ne yapsam da aralasam, aslında  hiç kapanmayan kapıları… “Melâle âşina bir nesil” de gelse, bilirim,  benim elemime lâl kesilir dilleri… Bilirim, ben yine  kendimleyim. Gönül âyinemde kendimi seyrettim de, ahvâlim nihâyetinde  tek kelime: Çile! Şimdi dolansam kırk zeytin ve bir testi su ile.  Nâfile… Hani hikâyedeki gibi… Son haddine varasıya kadar suyla dolu bir  bardağın üzerine konan gül yaprağı olsam. Girsem kapından. Âh ne yapsam?  Ne yapsam da aralasam aslında hiç kapanmayan kapıları… Bunca  dert ve onca kasvetten sonra kapanmayan kapıların son/ucundayım. Ey bana  şahdamarımdan daha yakın olan ALLAH’ım! Şüphesiz Sen beni benden daha  iyi bilensin. İnşirâh! Koca bir okyanusum, her damlası günah kokan bir  suyum. İnşirâh!.. Yûnus diyor ya: Bunca varlık var iken gitmez  gönül darlığı Tak etti bu gönül darlığı, dilimin tokmaklarına dayandı.  İnşirâh! Yâ ALLAH(c.c)! Hata ettim ve nihâyet Sen’in kapına  geldim. Değil mi ki Sen; “Sen’in göğsünü açıp genişletmedik mi?”  diyensin. “Belini büken yükünü üzerinden kaldırmadık mı?”, “Sen’in  şânını yükseltmedik mi?” kelâmını işitip de bir alev gibi titrememek,  bir zelzele gibi kalbi titretmemek elde mi? Sevgili… Kelâmının  her bir kelimesini kendine yâr edinen bu fakîr, kendini yalnız  hissedebilir mi, ey Sevgili? Ben kendimi bıraktığımda bile beni  bırakmayan ilâhî müjdeni sol yanımda taşıyorum. Yâ Mevlâ, dünyâ denen bu  zindânda ancak böyle yaşıyorum. Hücremde…Kimse bilmez; sırrı  ifşâ eden kamışların sesi her ân yankılanır içimin vâdîlerinde, gül  kokusu getiren sabah melteminin âsûde esintileri yayılır içimin  vâdîlerine. Kimse bilmez, bu dîvâne nasıl yaşar kalp kalesinde… Dünyâ  bana büyük, dünyâ bana yük… Koca âlemi omuzlarıma, gönül âyinemi  avuçlarıma koyuyor; ah yine de ağır basan ve cam kırıklarıyla  parçalanan ellerimi kurtaramıyorum. Yaralarımı kendim saramıyorum.  Soramıyorum sana ey her şeyimi, her zerremi bilen Rabbim(c.c)!… Ancak  yine de bir cevap buluyorum kelâmında: “Şüphesiz güçlükle beraber bir  kolaylık vardır.” “Gerçekten, güçlükle beraber bir kolaylık vardır.”  “Öyleyse, bir işi bitirince diğerine koyul.” Ne olur, kuşat fikrimi  hikmetinle.Ne olur, donat gönlümü muhabbetinle. Ve gayret… Bir işi bitirip diğerine koyulmam için bana gayret ihsan et, ne olur… Hayretimle geldim aslında hiç kapanmayan kapıların önüne. Kalbimi ve beynimi, hissimi ve fikrimi… Sîretimi, sûretimi… Benliğimi,  kimliğimi eritip de geldim kapına. İnşirâh! Kapına geldim. Bir alev  topu gibi yana yana geldim. Sana geldim. “Ancak Rabbine yönel ve  yalvar.” diyen Sen değil miydin? Nihâyet Sana yöneldim. İnşirâh! Yâ ALLAH(c.c)!! Gönül  ferahı istesem de, gönül refahı dilesem de bezm-i elestten bilirim güle  kan, bülbüle figan düşüren hisseyi. Âşık ve maşûk ayırmaksızın herkese;  «Belâ!» dedirten o suâli… “Elestü bi-Rabbikum?” (Ben sizin Rabbiniz  değil miyim?)” “Belî…” Bundan gayrısını kabul etmez lügatim ve bundan başkasına dönmez dilim. İllâ belâ… Dünyâ  sayfasında önüme bir mürekkep karalığıyla dökülen her belâ, süveydâ  gibi, mücellâ bir ayna gibi durur sol yanımda. Sol yanım şerha şerha,  elif elif… Ve o kadar muhtaç ki genişletip ferahlatmana… Yâ ALLAH(c.c)!! Biliyorum  vebâlim çok. Anlatmaya mecâlim yok. Adının ezelî ve ebedî hürmetine bir  âh çeksem yetecek hâlimin ifâdesine: Âh! İnşirâh! Yâ ALLAH(c.c)!!.. Ne  yanar kimse bana âteş-i dilden özge, Ne açar kimse kapım bâd-ı sabâdan  gayrı! diyen Fuzûlî kadar, Kimsesiz bir kimse yok her kimsenin var  kimsesi, Kimsesiz kaldım meded ey Kimsesizler Kimsesi! diyen Avnî kadar  kimsesizim cihan denen zindanda. Yâ Velî!.. Bir tek Sen  varsın. Varsın ateşin bütün bedenimi sarsın. Sen bana iki dünyâda tek  yârsın. Bu hakîr, bu fakîr ne yapsın da adım atsın râhına. Bunca dert, kasvet ve kederden sonra muhtacım inşirâhına. Yâ ALLAH(c.c)!… İnşirâh! İnşirâh!</blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır