Kendini kendine böl...

Etrafına bir bak. Ne kadar çok insan ne kadar çok şey peşinde koşuyor...
Çok para, çok mal, çok yer, çok iş, çok yemek, çok araba, çok tatil, çok çok…
Ne kadar telaşla yaşıyorlar...
Herkesin çok acelesi var, çok telaş içindeler, çok koşturuyorlar, hep bir yerlere yetişmek istiyorlar...
Durup kalsalar kaybedecekler sanki.. Koşturmasalar ellerindekileri düşürecekler gibi.
Şimdi bir de kendine bak...
En çok ne mutlu ediyor seni? Kimler sana gerçek dostluk yüzü gösteriyor?
Kaç sahici arkadaşın var? Kaç sırdaşın var? Çok az şey mutlu ediyor seni.
Dostların pek az. Arkadaşlarının ve sırdaşlarının sayısı bir elin parmağını geçmiyor...
Bazen sadece nefes almak seni mutlu etmeye yetiyor...
Özlediğin bir dostunu görmek, özlediğin bir sahilde yürümek, sevdiğin bir yiyeceği yemek, sevdiğinin iki
gözünün içine içine bakmak mutlu ediyor seni. ..
Hepsi az şeyler.. Çok az şeyler…
Şimdi geri dön. Dur ve yeniden bak...
Meydanlarda koşturan insanların aradıklarını bir düşün...
Merdivenleri telaş içinde tırmanan, otoyolları son hızla tüketen kalabalıkların neyin peşinde olduğunu düşünmeye çalış. Aslında onların çoğu senin çoktan bulduğun çok az şeyin peşinde....
Ama çok koşturdukları için bir türlü durup kendilerine soramıyorlar...
Yazık ki aradıklarını sandıkları şeyi bulduklarında da tanımayacaklar.

Sen Senin için önemlisin... Biricik olduğun için önemlisin. Kendini başkalarıyla kıyaslamayı bırak. Kendini kendinle kıyasla...
senai demirci..

Sen belki dunya icin bir anlamin yok.. ama bir insan icin bir dunya oldugunu unutma.. derdi Rah. annem..