JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Ekrem" data-source="post: 49372" data-attributes="member: 3">Ölüm Korkusu ve İmansız Gitme Endişesi...Soru: Mü’min,  ölümden korkar mı? “Ölüm korkusu” ile “imansız gitme endişesi” arasında  ne türlü farklar vardır ve bu iki korku birbirinden nasıl tefrik  edilebilir? Hak dostu bildiğimiz ve yakînin zirvesinde bulunduğunu  düşündüğümüz insanların imansız gitmekten çok endişe ettiklerini  görüyoruz. İmanın kuvveti ile endişenin şiddeti arasında bir  münasebetten bahsedilebilir mi?-İnsan,  cismânî ve kalbî/ruhî olmak üzere iki derinliği ve iki yanı bulunan bir  varlıktır. Önünde kabir ve neticesinde çürüme olduğu için, ayrıca  yaşama arzusu ve alışageldiği lezzetleri kaybedeceği düşüncesi gibi  sâiklerle, insan cismaniyeti itibariyle ölümden korkabilir. Bazen dinin  emirlerini yerine getiren, hatta kabir ve sonrasına sağlam iman ediyor  görünen kimselerde bile cismânî ve bedenî hislerin ağır basması  sebebiyle ölüm korkusu görülebilir. -İnsan,  vicdanının enginliğiyle ve kalbî/ruhî yanı itibarıyla ölüme baksa, onu  çok farklı görüp değerlendirecek, mevti çok tatlı bir rüya iklimine  açılma gibi kabul edecektir. Mü’min, bunu Allah’tan istemeli; her  fırsatta “Allahım içimizde Sana mülâkî olma iştiyakı yarat!” niyazını  tekrar etmelidir. -Hazreti  Üstad’ın ölümün semeresi zaviyesinden olduğu kadar vuslat ve likâ  açısından da ele alınabilecek şu ifadeleri çok güzeldir: “Eğer  İmam-ı Rabbanî Ahmed-i Farukî bugün Hindistan’da hayattadır diye  ziyaretine bir dâvet vuku bulsa, bütün zahmetlere ve tehlikelere  katlanarak ziyaretine gideceğim. Binaenaleyh, İncil’de “Ahmed,”  Tevrat’ta “Ahyed,” Kur’ân’da “Muhammed” ismiyle müsemmâ iki cihanın  güneşi, kabrin arka tarafında milyonlarca Farukî Ahmed’lerle muhat  olarak sâkindir. Onların ziyaretlerine gitmek için niye acele etmiyoruz?  Geri kalmak hatâdır.” İşte, “likâullah” bu türlü vuslatlarla da ölçülemeyecek kadar derindir ve onun yolu ölüm koridorundan geçmektedir. -Hak  dostları, can ü gönülden cemâl-i İlahiyi arzu etmelerine rağmen dine  hizmeti kendi nefislerine tercih ederek burada kalıp vazifeye devam  ederler; her ânı “Refik-i A’la” hülyalarıyla geçirdikleri halde O’nun  takdirine rıza göstererek ölümü değil O’nun hoşnutluğunu isterler; bir  asker gibi terhis tezkeresi bekledikleri aynı anda dünyanın çehresindeki  gurbetleri kurbetlere çevirmek için dava düşüncesiyle dünyaya bir süre  daha katlanmaya razı olurlar ki onların bu hali “vuslata karşı sabır”  sözüyle ifade edilebilir. -“Ölüm  korkusu” ile “imansız gitme endişesi” birbirinden çok farklı  meselelerdir. İmanın vaad ettiği huzuru kevser yudumluyor gibi duyup  hisseden ve ölümden korkmak bir yana onu bir vuslat vesilesi gören  hakiki mü’minler aynı zamanda, “Ben ölünce hesabımı nasıl vereceğim,  ötelere nasıl bir keyfiyette gideceğim?” endişesiyle de tir tir  titremişlerdir. Zira akıbetinden endişe etmeyenin, akıbetinden endişe  edilir. Dini çok iyi anlayan ve onu hayatlarına hayat kılan sahabe-i  kiram, tâbiîn-i izam ve tebe-i tâbiîn-i fihâm efendilerimizin, iman  atmosferinde huzur ve itminan solukladıkları aynı anda akıbet-endiş  oldukları da görülmektedir. -Tertemiz  bir atmosferde neş’et eden ve hayatını ibadetle geçiren Esved b. Yezîd  en-Nehaî vefat ederken çok korkuyor ve çok ağlıyor. Hazreti Alkame  yanına girip soruyor: “Nedir bu hıçkırıklar, günahlarından mı yoksa  ölmekten mi korkuyorsun?” Bunun üzerine o büyük Hak dostu, “Hayır hayır,  iş çok ciddi; ben günahlarımdan ya da ölümden değil, küfür üzere  ölmekten korkuyorum.” diyor. Evet, korkmayanın akıbetinden korkulur;  endişe duymayanın akıbetinden endişe edilir. -İmam  Gazzâlî hazretleri, ihtiyarlıktan önce, ölümün keşif kolları henüz  vücudu istila etmemişken daha ziyade havfın; ihtiyarlık döneminde ise  recânın ağır basması gerektiğini ifade eder. Yani insan sağlığı, sıhhati  yerindeyken Allah’tan çok korkmalı ve tir tir titremelidir. Ölümün  soluklarını hissettiği günlerde ise, ümitsizliğe düşmemek için recâ  duygusu ağır basmalıdır. İnsan vefat edeceği esnada: “Allah’ım ben Sana  geliyorum. Sen şimdiye kadar Sana ümitle gelen insanların hiçbirisini o  kapıdan boş çevirmedin. Sen, kapının tokmağına dokunan hiç kimseye  ‘hayır’ demedin. Hiç kimsenin ayıbını yüzüne vurmadın. Çok küçük  sermayelerle bile Sana teveccüh eden insanları, çok âlî sermayelerle  gelmiş ziyaretçiler gibi kabul buyurdun ve onlara iltifat ettin.”  mülâhazalarıyla dolup taşmalıdır. -İnsan,  imandaki derinliği ölçüsünde onu kaybetme korkusuyla tir tir titrer.  Bir bankanın parasını arabayla bir yerden bir yere götüren görevliler,  vazifelerini nasıl yürekleri ağızlarında yerine getirirler! Ebedî  saadetin vesilesi olması dolayısıyla iman sermayesinin yanında  trilyonların, katrilyonların ne ehemmiyeti olabilir ki! Evet, iman ebedî  saadeti peyleyeceğimiz eşsiz bir sermayedir. Bu yönüyle o bir tûbâ-i  Cennet çekirdeği taşır. Yani Cennet, o iman çekirdeğinden neşv ü nema  bulacak, bir ağaç hâline gelecek, sonsuzluğa doğru ser çekip sizin ferih  ve fahur bir şekilde ebediyetlere kadar gölgesinde yaşamanıza imkân  sağlayacak. Şimdi insan bu kadar büyük bir sermayeye sahipse ve o  insanın şeytan, şeytanın avenesi, nefs-i emmare ve cismaniyet gibi  düşmanları varsa, aynı zamanda bu düşmanlar tarafından her an bir  çelmeye maruz kalıp o sermayeyi kaybetme tehlikesi bulunuyorsa, böyle  bir insan tabii ki çok korkmalı ve hep temkinli olmalıdır. İşte akıbet  endişesi dediğimiz korku böyle bir korkudur ve o imandaki derinlikle  doğru orantılıdır. -Ben  o ölçüde imanlı bir insan değilim; fakat günde belki on defa kâfir  olarak gitme korkusuyla ayaklarım titriyor, rengim kaçıyor.  Çarşı-pazarda ve halkın içinde değilim, endişe duyulacak atmosferlerde  bulunmuyorum, falan filan şeylere karşı zaaflar geçip gitmiş artık;  fakat şeytanın çok oyunu vardır, nerede nasıl bir çelme takacağı belli  değildir. Çok samimi söylüyorum; o kadar çok korkuyorum ki, her gün  defalarca, aklıma her gelişinde “Ey bizim kerîm  Rabbimiz, bizi doğru yola ilettikten sonra kalblerimizi saptırma ve  katından bize bir rahmet bağışla. Şüphesiz bağışı bol olan vehhab Sensin  Sen!” (Âl-i İmrân, 3/8) mealindeki ayeti dua sadedinde okumazsam imanıma karşı vefasızlık yapmış olacağımı düşünüyorum. -Mehmet Kırkıncı Hocaefendi gençliğinde bile çok defa ellerini dizlerine vurur; “Yahu Molla Fethullah akıbetimden çok korkuyorum!” derdi. -Ubâde  bin Sâmit (radıyallahü anh) hazretlerinin naklettiği hadis-i şerifte  Kainâtın Medâr-ı İftiharı Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle  buyuruyor:مَنْ أَحَبَّ لِقَاءَ اللهِ أَحَبَّ اللهُ لِقَاءَهُ وَمَنْ كَرِهَ لِقَاءَ اللهِ كَرِهَ اللهُ لِقَاءَهُ“Kim  Allah’a kavuşma (likâullah) arzusu içinde olursa, Allah (azze ve celle)  de –Zât-ı Ecell-i A’lâsına yakışır şekilde– ona kavuşmayı ister; kim de  Allah’a vuslat iştiyâkı içinde bulunmazsa Cenâb-ı Allah da onunla  karşılaşmayı istemez.” (Buhari, rikâk, 41) Bu hadisteki  kavuşma arzusunu da rıza meselesinde olduğu gibi değerlendirmek  lazımdır: Her ne kadar şart-ı âdî planında sizin meyil ve sevginiz bir  ilk gibiyse de, temelde rızanın menşei yine Cenâb-ı Hakk’ın  hoşnutluğudur. O razı olunca, sizin içinizde de rıza hissi neşv ü nemâ  bulmaktadır. Ne var ki, Allah Teâlâ, şart-ı adi planında, rızasını sizin  meyil ve muhabbetiniz gibi bazı basit vesilelere bağlamıştır. Dünyalar  kadar hazineyle sahip olamayacağınız rıza-yı ilahîye sizin altından  kalkabileceğiniz bir bedel biçmiş; onu sizin için alınabilir kılmıştır. -Ölüm,  bizim için, her zaman rûhun dolaşıp durduğu çok buudlu bir mekâna ve  çok derinlikli bir zamana kulluk vazifesinden terhis mânâsına, Cenab-ı  Hakk’ın “Haydi şimdi bütünüyle Bana gel!” demesinden başka bir şey  değildir. O’nu gönülden tanıyıp sevenler için bu “gel” deyişin üslûbunda  öyle bir iltifat ve öyle baş döndürücü bir teveccüh vardır ki; “Ey  gönlü itmi'nana ve huzura ermiş ruh! Sen O'ndan, O da senden razı  olarak dön Rabbine!.. Katıl has kullarıma ve gir cennetime!” şeklindeki  çağrıyı alan ruh, bir dakika bile burada kalmak istemez. Zira bu  çağrının mânâsı, dünyanın sıkıntı, dağdağa ve boğucu havasından  sıyrıl!.. Yitirdiğin Cennet'e ve ruhun asıl yurduna dön, demektir.  Ölümü, bu mânâda bir iltifat çağrısı kabul edenler, dünyaya gelişi bir  memuriyet ve askerlik, ondan ayrılışı da bir terhis, bir ikinci doğum ve  bir ebedî varoluşa uyanma şeklinde anlar ve merdane yürürler kabre  doğru. Azrail arkadaşlığını, İsrafil dostluğuyla bir bilir, Allah’a  yürüme ânının her lâhzasını Cebrail rehberliğinde miraca yükseliyor gibi  zevk ederler. Dolayısıyla, ölüp mezara gömülmeyi, bir tohumun sümbül  vermek için toprağın bağrına saçılması gibi gören mü’minler, diğer  melekleri sevdikleri gibi Hazreti Azrail’i de severler. “Ölüm Meleği”  ile alakalı hatalı düşünceler bilgi eksikliğinden ve telkin  yanlışlığından kaynaklanmaktadır. -Hazreti Sevban (radıyallahu anh) anlatıyor: “Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) buyurdular ki: “Diğer milletlerin, tıpkı sofraya çağrışan yiyiciler gibi birbirlerini üzerinize çullanmak için çağıracakları zaman yakındır.” Orada bulunanlardan biri: “O gün sayıca azlığımızdan mı?” diye sordu. Allah Rasulü: “Hayır,” buyurdu, “Bilakis  o gün siz sayıca çok olacaksınız. Fakat, bir selin getirip yığdığı  çer-çöp gibi hiçbir ağırlığınız olmayacak. Allah, düşmanlarınızın  kalbinden size karşı korku duygusunu çıkaracak ve kalblerinize “vehn”  atacak!” “Vehn de nedir ey Allah’ın Rasûlü?” denilince de şöyle cevap verdi: “Dünya sevgisi ve ölüm korkusu!” -Hazreti İkrime, Müslüman olduğunda “Yâ  Rasûlallah! Sana ve İslâm’a düşmanlık uğruna ne kadar mal sarfettiysem,  bundan böyle İslâm için bunun iki mislini harcayacağıma söz  veriyorum...”demişti. Yermük’te sözünde durmuştu.. ancak  orada verdikleri arasında, canı da vardı. Yermük Muharebesi’ne hanımı ve  çocuğuyla beraber katılır. O bu muharebede yaralanır ve alıp bir çadıra  getirirler. Hanımı başucunda ağlarken İkrime, “Ağlama!” der, “Ben zaferi görmedikçe ölmeyeceğim.” Bu da ona ait bir keramettir. Biraz sonra çadıra amcası Hâris b. Hişâm girer: “Müjde, der, Allah bize zafer verdi!” İşte o zaman İkrime, “Beni ayağa kaldırın. Çünkü içeriye Allah Rasûlü girdi.” der ve Allah Rasûlü’nün ruhaniyatına hitaben şunları söyler: “Yâ Rasûlallah! Sana verdiğim sözümde durdum mu? Ahdimi yerine getirdim mi?” -İslam’ın  gurbet yılları ölüm korkusuyla, zahmete katlanamama zaafıyla, açılma  hissinin sönmesi hastalığıyla, “dünya bize emanet” düşüncesinin  yitirilmesiyle ve “Benim adım güneşin doğup battığı her yerde duyulacak!”  mefkûresinin kaybıyla başlamıştır. Allah Rasûlü, bu gurbet yıllarını  kurbet senelerine çevirecek gariplere “müjdeler olsun” buyurmaktadır. -Peygamber Efendimiz (aleyhi ekmelü’t-tehâyâ) bir hadis-i şeriflerinde altı garipten bahsetmiş ve “Mescid,  namaz kılmayanlar arasında; Kur’an-ı Kerim, fâsıkın kalbinde ya da onu  okumayan birinin evinde; sâliha bir kadın kötü huylu bir adamın nikahı  altında; sâlih bir erkek arsız bir kadının yanında ve âlim, onun  ilminden istifade etmeyen bir topluluk arasında gariptir.” buyurmuştur.BAM TELİ</blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır