Ömrümde gün bitti, hicrana kanmaktan!

Gönül
kimselere sevdalı değil
Ruhum heveslerin esareti
altında işveleşen har-ı can değil

Nefsim
felaha erişmek
için azmeden edep değil,
kalbim hüzün içinde kime kefil

Aşk,
gönlüme inşirah sunan
vecdin arefesinde bekleyen
bir umut değil, vaatte değil

Ne vakit
sıkıntıya düşsem
Hesapsızlığın akibetinde
acziyetime kanıp hayıflansam

İçinden
çıkamadığım bir hal için
Allah kerimdir diye
anlamsız bir tesilli arasam

İlla ki
kerim olduğunu bildiğim
halde nefsime paye çıkarsam,
sonra da şakın olsam

Acınmak
bana düşer bilirim
Ne kadar densizliğim varsa
iradem için zafiyetlerimdir itiraf ederim

Kalbi
lekekeri nasıl
görmezden gelirim, ruhun
firkatine erişmek için niyaz eylerim

Kimseye
bir sözüm yok,
boyun bükerim,aklımı
kullanmadığım için mahcup nefesim

Her halin
bir derdi vardır
İçinden geçilen zamanın
hicranında ağlayan sessiz bir nazardır

İçinde
gizlediği gam
nasıl bir hardır,hissetmeyen
gönüller kurak bir sahradır

Ruhumun
insicamı bahtım için
suskun bir vicdandır,
keder nefsim için niye eftaldir

Yazdığım
nameler kar etmiyor
Okunmayan meramlar
şevkime refakat eylemiyor,niye üzüyor

Bıktırmak
kime ne fayda veriyor,
suskun kalmak mı gerekiyor,
bilmem ki kim neler söylüyor

Neden
bunca gayret
sessizliğin akıbetinde inliyor,
çekinceler acaba gayrete geliyor

Sus artık
ey kalem, sırrınla göç
Ruhunun firkatine erişsin
artık beklenen vech, gözyaşlarını seç

İçine akıt,
lal olan halini sakla konuşma
artık, nefesler usanıyor kimler üşengeç

Neden
hasredersin melalini,
hangi merakın niyazındadır
akıbetin hülyalardan geç

Başını yasla
ve sakince ağla
Ne kadar kalin kalmışsa düşen
yaprakların halinde ki hicranda yaşa

Hazan
her halin vicdanında,
umutlar kanatlanıp bahtınla
buluşmadıkça usanma

Ümitsizlik
hüsrandır,yeis içinde
nefeslenmek ne kadar
vicdanın için manay-ı aşktır



Mustafa CİLASUN