Sen ne kadar varlık sahibi olsan da!

Nasıl candı
Kendi halinde
alışkanlığını icra eden
Kimseye derdini söylemeyen
gariban bir zavallıydı

Her gün
belirli saatlerde
Aklı erdiğince,
kendi içtenliğindeydi,
Akortsuz bir sazı, nazsız olan
canı sanki anlatıyordu

Halin
içinde coşmayı
Kelamı edebince
konuşturmayı biliyordu
Saz elinde olmadığı vakit
sukut hal en güzel varlığıydı

Çok
anlamlı bakardı
İçe işleyen
nazarlarında korku saklardı
Oysaki nihayetinde oda bir
adam görünümünde insandı

Bir
mahareti vardı
Her zaman ilkindi
vaktinde çıkardı
Mutat olduğu üzere duraktaki
banka oturur ve çalardı

Ne çaldığı
pek anlaşılmazdı
Fakat öyle manidar
bakardı ki akardı
Onun bu halini anlamayan
çok nefesler kahkaha atardı

O ise bu
duruma aldırmazdı
Sadece melül melül
balıklarıyla anlatırdı
Yine her zaman olduğu veçhile
otobüs durağa yanaşmıştı

Kapıları
açtı ve şoför
Sert bir bakış atarak
zavallı adamı azarladı
Ve kesbe şu anlamsızca çalan
sazını diyerek sanki kükredi

Zavallı
adeta donmuştu
Öylece duygularını
yudumladı ve parladı
Sazın ağzına ve adamlık kimliğini
terk ederek kime ne ettin

Bu fakir
halimden ne istedin
Nefsinden tufan estirdin
halimi harap ettin
Şimdi artık serinlersin, keyif içinde
nefeslenip ne gösterirsin

Ne
hakkı bilisin
Ve ne de bahşedilen
güzelliği idrak edensin
Sen ne kadar varlık sahibi olsan da
ruhun fakirliğinde sefilsin

Aşkı
nereden bileceksin
Vefayı hangi tefekkürle
teneffüs edeceksin
Hareket ve kuvvetin yegâne
sahibine şimdi sen ne diyeceksin



Mustafa CİLASUN

Aşkı
nereden bileceksin
Vefayı hangi tefekkürle
teneffüs edeceksin
Hareket ve kuvvetin yegâne
sahibine şimdi sen ne diyeceksin