Selamun Aleyküm,
Çocukluğumun sonu ve buluğ çağımın başında çok fazla problem ile karşılaştım ancak en zoru buluğ çağı oldu tabi ki. Bir ara yanlış yola saptım ancak elhamdülillah uçurumun kenarına varmadan döndüm. Ne zaman yıkıcı bir sorunla karşılaşsam, kendime 4 yaşımdayken geçirdiğimiz trafik kazasını hatırlatırdım. O gün hala aklımdadır, arabanın ön koltuğunda annemin kucağındaydım, karşı virajdan tır dönmüştü bizim yolumuza, o sırada da bir anda uyku bastırmıştı beni ve arka koltuğa, rahmetli kuzenimin kucağına geçmiş, gözümü kapadığım gibi uyumuştum. Kuzenim korumuştu beni Allah razı olsun.
O gün Allah'ın hikmetiyle uyku bastırmasa belki o pencereden dışarı farlayıp göç edecektim bu dünyadan. İşte ne zaman hayattan bezecek olsam, kendime ''Rab seni o gün bir hiç uğruna kurtarmamıştır, nice çocuklar ölüyorlar trafik kazalarında, seni kurtardıysa bir nedeni vardır, bir bildiği vardır.'' der hayatıma devam etmeye çalışırdım. Ancak şimdi kendimi bu şekilde avutamıyorum artık. Sanki yaşadığım hayat, benim kaderim değilmiş gibi geliyor. Günah ve haramdan bahsetmiyorum, elhamdülillah buluğ çağımda tövbe mi ettikten sonra hiç yalnız hissetmedim lakin, sanki Allah'ın benden istediği nedir, ben Rabbimin benden yapmamı istediği yoldan mı saptım anlamıyorum. Ne yapmalıyım, yaşadığım şey benim kaderim değilmiş gibi hissediyorum, ne yapmalıyım ?
Şimdiden Allah razı olsun.
Çocukluğumun sonu ve buluğ çağımın başında çok fazla problem ile karşılaştım ancak en zoru buluğ çağı oldu tabi ki. Bir ara yanlış yola saptım ancak elhamdülillah uçurumun kenarına varmadan döndüm. Ne zaman yıkıcı bir sorunla karşılaşsam, kendime 4 yaşımdayken geçirdiğimiz trafik kazasını hatırlatırdım. O gün hala aklımdadır, arabanın ön koltuğunda annemin kucağındaydım, karşı virajdan tır dönmüştü bizim yolumuza, o sırada da bir anda uyku bastırmıştı beni ve arka koltuğa, rahmetli kuzenimin kucağına geçmiş, gözümü kapadığım gibi uyumuştum. Kuzenim korumuştu beni Allah razı olsun.
O gün Allah'ın hikmetiyle uyku bastırmasa belki o pencereden dışarı farlayıp göç edecektim bu dünyadan. İşte ne zaman hayattan bezecek olsam, kendime ''Rab seni o gün bir hiç uğruna kurtarmamıştır, nice çocuklar ölüyorlar trafik kazalarında, seni kurtardıysa bir nedeni vardır, bir bildiği vardır.'' der hayatıma devam etmeye çalışırdım. Ancak şimdi kendimi bu şekilde avutamıyorum artık. Sanki yaşadığım hayat, benim kaderim değilmiş gibi geliyor. Günah ve haramdan bahsetmiyorum, elhamdülillah buluğ çağımda tövbe mi ettikten sonra hiç yalnız hissetmedim lakin, sanki Allah'ın benden istediği nedir, ben Rabbimin benden yapmamı istediği yoldan mı saptım anlamıyorum. Ne yapmalıyım, yaşadığım şey benim kaderim değilmiş gibi hissediyorum, ne yapmalıyım ?
Şimdiden Allah razı olsun.