''Şu alemde Kendi, şehvet nallarının sesinden kulakları sağır,gözleri kör ,Gönül gözü kör olmuş,
Baş gözleri olduğu halde, önünü göremeyen, Aydınlık bir atmosferde oldukları halde halde, karanlıkta yürüyenler...
Gönül gözü kör olanlar,gölgelerinin peşinden koşup yorulan ahh!! Su gafillerr!!
Önlerinde ki hakikati, cereyan eden gerçekleri ve incelikleri çözemeyen, fark edemeyen bir kör gibidirler sanki
Gönül gözü açık olmayan biri, hikmetten, duygudan,düşünceden ne anlar ki ?
Nasıl ibret çıkarır ki, baktığı şeylerden O sadece bakmakla kalır ..
Önlerin de nice güzellik ve mutluluk ifade eden şeyler olsa da, onlar bu güzelliği görmekten mahrumdurlar
Gönül görmez, Gönül hissetmez, gönül bakmaz ise ; Göz’ün ne faydası olur ki…!
Önemli olan Gönül gözünün görmesi değil mi?''GÖNÜL SIZIM