P
perişan
Kayıtsız
Misafir
Selamın Aleyküm,
Allah'ın Rahmetine nail olabilmek dileğiyle.
Bir sitede bir yazı okudum
Şöyle geciyor: "İnsanların hanımlarınaa karşı iffetli olursanız, sizin hanımlarınız da iffetli olur. " (Hadis-i Şerif, Camiu's-Sağır)
Bir de bi tv programında duydun uzun zaman önce. Bir insanın cennetlik mi yoksa cehennemlik mi olup olmayacağı anne rahmine ilk düştüğünde belli olurmuş diye.
Yani biz eğer cehennemliksek hayatın gidişatı buna sürüklüyorsa ve günahtan kaçmaya irademiz yetmiyorsa..... aklım almıyor. Sorular soruları getiriyor. Çok günahkarım.
Farz olan ibadetlerin nerdeyse hiçbirini yapmıyorum. Ölüm hergün aklımda, hep diyorum öldüğümde azapların en büyüğünü çekeceğim diye. Tövbe haşa Allah bilir herşeyi ama ben de kendimi biliyorum naçizane. 6 yıllık evliyim ve 3 yıl önce çok değiştim. Sadece mesajla başlayan konuşmaları gerçeğe, ihanete taşıdım. Acaba benim eşim beni aldattı da bende o yüzden mi onu aldattım? Ona dair süphem yok. Ama artık ne kendimi nede başkasını bunu yapmam yada yapmaz diye sorgulamıyorum. Yazmak isteyip yazamadığım çok ama çok şey var. Nasıl bir zayıflık, acizlik ki uzak durmak istesem de zorlanıyorum. Nasıl kurtulacağım bu durumda bilemiyorum. Bazen diyorum ki keşke benden nefret etse, başkasını bulsa, beni sevmese belki o zaman vicdanım rahatlar. Onu seviyorum ama aşk bitti. Çok uğraştığımı sandım aşkın bitmemesi için. İlgiyi en çok beklediğim zor günlerimde olmadı yanımda, anlamadı çırpınmamı. En çirkin en bakımsız halimle bile çok güzelsin diyen insan eşim olması gerekirken başkasıydı. Kıskanmaktan da uzaktı. Gecenin karanlığında evime yanlız gitmemde endişelenmezdi.
İş arkadaşlarımı da kıskanmazdı hatta kendi arkadaşlarını bile. Açık açık yüzüne söylerdim. Ben sana güveniyorum derdi ama güven başka korumak başka. Bir bilse güvendiği insanların beni yoldan çıkarmasını... Yoldan çıktıysam birlikte olacak kadar da kaybetmedim kendimi bu asla olmadı ve olmayacak inşallah. Kendime öfkem çok büyük. Beni kendinden soğuttuğu anlar da çok oldu. Bana ilk, ikinci, üçüncü.. beşinci el kaldırışı hiç olmasaydı keşke. Mesajda ne kadar kötü, fena günah yazsakta yanyana yüzyüze gelmekten kötü değildir herhalde.
Kalbim çok kirli, kapkara. Hep derdim ki keşke bu dünyaya insan olarak değildi bir bitki, ağaç, bir mahlukat olarak gelmiş olsaydım. Allahım nolur gücüne gitmesin. Bunlar rüyada kalsaydı, yeni, temiz, bir hayat imkansız artık değil mi??
Dularınızda en çok bizim gibi toplumun yüz karası olanları anın.
Allah'ın Rahmetine nail olabilmek dileğiyle.
Bir sitede bir yazı okudum
Şöyle geciyor: "İnsanların hanımlarınaa karşı iffetli olursanız, sizin hanımlarınız da iffetli olur. " (Hadis-i Şerif, Camiu's-Sağır)
Bir de bi tv programında duydun uzun zaman önce. Bir insanın cennetlik mi yoksa cehennemlik mi olup olmayacağı anne rahmine ilk düştüğünde belli olurmuş diye.
Yani biz eğer cehennemliksek hayatın gidişatı buna sürüklüyorsa ve günahtan kaçmaya irademiz yetmiyorsa..... aklım almıyor. Sorular soruları getiriyor. Çok günahkarım.
Farz olan ibadetlerin nerdeyse hiçbirini yapmıyorum. Ölüm hergün aklımda, hep diyorum öldüğümde azapların en büyüğünü çekeceğim diye. Tövbe haşa Allah bilir herşeyi ama ben de kendimi biliyorum naçizane. 6 yıllık evliyim ve 3 yıl önce çok değiştim. Sadece mesajla başlayan konuşmaları gerçeğe, ihanete taşıdım. Acaba benim eşim beni aldattı da bende o yüzden mi onu aldattım? Ona dair süphem yok. Ama artık ne kendimi nede başkasını bunu yapmam yada yapmaz diye sorgulamıyorum. Yazmak isteyip yazamadığım çok ama çok şey var. Nasıl bir zayıflık, acizlik ki uzak durmak istesem de zorlanıyorum. Nasıl kurtulacağım bu durumda bilemiyorum. Bazen diyorum ki keşke benden nefret etse, başkasını bulsa, beni sevmese belki o zaman vicdanım rahatlar. Onu seviyorum ama aşk bitti. Çok uğraştığımı sandım aşkın bitmemesi için. İlgiyi en çok beklediğim zor günlerimde olmadı yanımda, anlamadı çırpınmamı. En çirkin en bakımsız halimle bile çok güzelsin diyen insan eşim olması gerekirken başkasıydı. Kıskanmaktan da uzaktı. Gecenin karanlığında evime yanlız gitmemde endişelenmezdi.
İş arkadaşlarımı da kıskanmazdı hatta kendi arkadaşlarını bile. Açık açık yüzüne söylerdim. Ben sana güveniyorum derdi ama güven başka korumak başka. Bir bilse güvendiği insanların beni yoldan çıkarmasını... Yoldan çıktıysam birlikte olacak kadar da kaybetmedim kendimi bu asla olmadı ve olmayacak inşallah. Kendime öfkem çok büyük. Beni kendinden soğuttuğu anlar da çok oldu. Bana ilk, ikinci, üçüncü.. beşinci el kaldırışı hiç olmasaydı keşke. Mesajda ne kadar kötü, fena günah yazsakta yanyana yüzyüze gelmekten kötü değildir herhalde.
Kalbim çok kirli, kapkara. Hep derdim ki keşke bu dünyaya insan olarak değildi bir bitki, ağaç, bir mahlukat olarak gelmiş olsaydım. Allahım nolur gücüne gitmesin. Bunlar rüyada kalsaydı, yeni, temiz, bir hayat imkansız artık değil mi??
Dularınızda en çok bizim gibi toplumun yüz karası olanları anın.
