- Katılım
- 26 Temmuz 2011
- Mesajlar
- 19,432
- Tepkime puanı
- 185
Kışın, o soğukta, yokluklar içinde, karlar arasından bir çiçek belirir..
Issızlık ve sessizlik içinde, hem zarif hem de dimdik..
Yılmayan ve korkmayan ama yüreği yanıklara merhem olan bir çiçek.. Adı kardelen..
Karların arasından süzüle süzüle çıkan bir bahar müjdecisi..
Kardelen.. Karları delerek gelen.. Yüreklere su serpen.. Gönüllere ümit eken..
Adı ümit kokan.. Kokusu bahar olan.. Bahara meftun olan.. Onu görenler bilirler ki bahar gelecek..
Alımıyla çalımıyla, edasıyla nazıyl a, sevdasıyla sazıyla bahar gelecek..
Çok fazla yaşamayacağını bilir kardelen.. Baharı göremeyeceğini de.. Vazifesi baharı müjdelemektir..
Nasıl her gecenin bir gündüzü var, aynen öyle de, her kışın da baharı vardır der.. Baharı müjdeler ve o güzellikleri görmeden gider..
Kardelenler kendilerini düşünmezler..
Baharı ateşler öyle giderler.. Yaşama arzusuyla gelmemiştir onlar yeryüzüne.. Çünkü bilirler ki zemin buna müsait değildir.. Ümit tomurcuğudur onlar..
Yürekleri ümitlendirir, gönülleri heyecanlandırır, kıvılcımı çakar ve sessizce giderler.. Bunun adı canını ortaya koymaktır.. Bunun adı fedakarlıktır..
İnsanlar içinde de kardelen misali insanlar vardır..
Dayanıp darılmayan, azmedip yılmayan ve hele ümitsizliğe asla kapılmayan fedakar insanlar..
Onların derdi tasası insanlıktır.. Kardelen gibi yükseklerde yaşar, ıssızlığı ve sessizliği severler..
Severler, çünkü bulundukları yer zirvedir ve kimsesizdir.. Korkmazlar hiç bir zaman, dimdik ayakta dururlar..
Ne kar aman verir, ne dağ diz çöker önlerinde ama onlar sevdalarını haykırırlar..
Yaşatmak için yaşar, yaşamak için ölürler..
Kardelenler gibi ANNELER gibi fedakardır onlar..
