- Katılım
- 26 Temmuz 2011
- Mesajlar
- 19,432
- Tepkime puanı
- 185

Hepsi benim suçum. Ben tαm bir sorumsuz akli ile kalbini ayni anda kullanamiyan bir akil fakiriyim..
cook vicdan azabı cekiyorum Allahim!
Tabii ruhum hemen bedenimi terket! ve hiçbir günaha ,hata-ya ortak olma..
biliyorum suclu Sen degilsin..Çünkü Ruh Allah'ın emrindedir ve negatif bir davranışın tarafı olması mümkün değildir.
keske seni ilk defa yuregimde fisildadigin o incecik sesini dinleseydim...
tek suclu BEN-im!Akıl ve vicdanımi dogru durust kullanma muhakeme gücüm zayif..
nefsim ve duygularim ile karar verdim.
Ne mi oldu?Bildiginiz gibi Cocuk koruma servisinde calisan bir elemanim.. ve bir kac hafta once bir musliman Hanim
kendi cocuguna zarar verdi diye hemen cocuk kurumu cocugu annesinin elinden almislardi..
Ben de anne ile gorustukten sonra kendimce, kanimca O`nun iyi bir anne oldugu kanaatina varmistim..
veya Musliman bir Hanim oldugu icin oyle olduguna kendi kendimi mi inandirmistim...
ehh Anne idi sefkat abidesi bir Musliman hanim idi..evladina zarar veremezdi diye yanlis kanaate vardim..
ve cocugunun anneye geri verilmesini saglamistim...
oysa musliman veya gayri mislim hepimiz insaniz!
zayif, asabi oldugumuz anlarimiz vardir..
Günümüz insanının ilişkilerle örülü dünyasında başını ağrıtan dertlerden birincisi çokça öfkelenmesi ve bu öfkesini kontrol edememesi degil mi?
La havle velâ kuvvete illâ billâh bir anlik öfke insanin dunya ve ahirettini mahv edebilir!bunu bir idrak edebilsek..
ve bu Sabah Ayni anne öfke nöbettine girince 6 yasindaki oglunun kollunu kirmis!
Cocuk su an hastahanede biraz once hastahaneden geldim..Anne tutuklanmis..cocuk acilar icinde kivraniyordu..
onu gorunce sanki vicdanima bir ton yuk agirlik coktu sanki o kadar zoruma gitti uzuldum..
hep benim adaletsizligim yuzunden!musliman diye belki biraz musamahali davrandim..kendi oz evladim da olsaydi
meslegimi ve isimi menfaat ve kendi cikarim veya isime nasil gelirse oyle davranmamali idim...
isimin HAKKINA ve 6 yasindaki bir cocugun zulme ugramasina sebep oldum..Affet Beni Allahim..
artik bu sorusturma haftalarca surer...
cik isin icinden cikabilirsen!
Allah-in huzuruunda...Kendi is yerimde.. ya kendi vicdanimin suclamasindan hic kurtulabilecekmiyim?
Bırakın çocuklarımız bizi delirtsinler. Bırakın onlar için eriyelim. Allah görmüyor mu? Melekler saymıyor mu?
Ne kaybederiz ki? Dövünce düzeliyor mu çocuklar?bunlar da gecer Ya Hu...
Ben SABRI cocuklarimdan ogrendim desem inanirmisiniz?
Kendinizden soğutmayın. İki yaşında çocuk, kendisini döveni izler. Her tokat da onun gözündeki sevecenliğiniz ve anneliğiniz biraz daha azalır...
Git gide siz onu evlatlıktan uzak görürken o da sizi annelikten uzak görür...
Siz annesiniz. Kesinlikle ardından üzülürsünüz. Bu da kendi kendinizi üzmeniz demektir...aradaki Gönul köprulerini YIKMAYIN!!!
bir gun o köprulerden geri dönmek istersiniz.. iste O zaman Gönül SIZI-m demedi demeyin...